Δεν είναι καθόλου αστείος ο τίτλος. Η επανάσταση μέσα στην ελληνική κοινωνία έχει ήδη αρχίσει και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Μόνο που αυτή η επανάσταση δεν είναι του τύπου που συνήθως έχουμε στο μυαλό μας, δηλαδή ογκώδεις διαδηλώσεις, ένοπλη αντίσταση κ.λ.π. Εδώ πρόκειται για ιδιότυπης μορφής επανάσταση που εκδηλώνεται με απάθεια, ανυπακοή και απείθεια.
Έτσι όπως επέλεξε να πολιτευτεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή με την υπαγωγή της χώρας στον διεθνή έλεγχο, με ταυτόχρονη κατάργηση βασικών θεσμών της εσωτερικής έννομης τάξης με τη γνωστή δανειακή σύμβαση και με ένα ανελέητο οικονομικό ξεζούμισμα του λαού προκειμένου να διασωθεί η κρατικοδίαιτη άρχουσα ολιγαρχία και το ντόπιο και ξένο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η κοινωνία είχε τρεις δρόμους να επιλέξει:......
1. Ο πρώτος δρόμος ήταν να υπακούσει πλήρως στα κυβερνητικά κελεύσματα, να αποδεχτεί ότι….. αφού όλοι φάγαμε τα δάνεια που παίρναμε και καλοπεράσαμε, επομένως και όλοι θα πρέπει να βάλουμε πλάτη για να πληρώσουμε τα χρέη μας.
Αυτός όμως ο δρόμος δεν ακολουθείται από την ελληνική κοινωνία. Και δεν ακολουθείται γιατί δεν φάγαμε όλοι. Τα έσοδα από τους φόρους, τα δάνεια, τα πακέτα της ΕΕ και οι επιδοτήσεις, δεν έφτασαν στα χέρια των απλών πολιτών αλλά στα χέρια της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας του τόπου. Δεν πήγαν στην Υγεία, στην Παιδεία στην Εθνική Άμυνα κ.λ.π.. Ακόμα και σήμερα γίνονται εξεταστικές επιτροπές για τα μάτια της κοινωνίας και δεν υπάρχει σοβαρή πρόθεση να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι ή να αλλάξουν οι θεσμοί που προστατεύουν τους ενόχους. Επομένως κανείς δεν είναι διατεθειμένος να βάλει πλάτη.
2. Ο δεύτερος δρόμος ήταν η ενεργητική επανάσταση. Δηλαδή να ξεσηκωθεί η κοινωνία και να αντιδράσει βίαια. Να διαδηλώσει στους δρόμους και να επιδοθεί σε βίαιες συγκρούσεις με τις δυνάμεις της ολιγαρχίας. Όμως μια κατακερματισμένη και ασύνδετη κοινωνία, μια κοινωνία «χυλός», που βρίσκεται σε νάρκωση από τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας και προδομένη από το συνδικαλισμό της και από τους δήθεν αριστερούς επαναστάτες της, χωρίς εναλλακτική πρόταση αλλαγής, δεν μπορεί να βρει την κατάλληλη συνεκτική ουσία προκειμένου να συγκολληθεί και να αποφασίσει να αλλάξει τα πράγματα ή να θυσιαστεί.
3. Ο τρίτος δρόμος που είχε να ακολουθήσει η ελληνική κοινωνία και που ήδη ακολουθεί είναι η παθητική επανάσταση. Διάχυτη είναι πλέον η εντύπωση ότι τα μέλη της ελληνικής κοινωνίας έπαψαν να ενδιαφέρονται για οτιδήποτε το θετικό και ήδη προβάλλουν μια παθητική αντίσταση μέσω της απείθειας. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Κατ’ αρχήν οι ημιυπαίθριοι χώροι. Ενώ είναι 1,5 εκατ. ημιυπαίθριοι, εντούτοις μέχρι στιγμής έχουν κάνει αίτηση μόνο 60.000 πολίτες. Οι υπόλοιποι ανθίστανται γιατί βλέπουν ότι το υπεύθυνο κράτος ενώ φορολογούσε τη μεταβίβαση των ημιυπαιθρίων χώρων, παρόλα αυτά έκανε τα στραβά μάτια και τώρα βάζει τους πολίτες να πληρώσουν τη δική του παρανομία και μάλιστα μόνο για 40 χρόνια, για να τους έχει μόνιμα στο χέρι, ενώ ταυτόχρονα φορτώνει από πάνω και τη συμπαθή τάξη των πολιτικών μηχανικών για να τους ζήσει ο πολίτης. Άλλο παράδειγμα η καταβολή του ΦΠΑ που δεν γίνεται από τους πολίτες, αφού και το ίδιο το κράτος αρνείται να επιστρέψει τον καταβληθέντα ΦΠΑ. Οι εργοδοτικές εισφορές επίσης το ίδιο. Η πολυδιαφημισμένη προσπάθεια με τις αποδείξεις απέτυχε, αφού υπάρχει αδιαφορία στον πολίτη να κυνηγήσει τον συνάνθρωπό του, μιας και οι δυο βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ο εφοριακός που του κόψανε το μισθό δεν έχει όρεξη να κυνηγήσει τη φοροδιαφυγή. Άλλωστε και πάλι οι αδύνατοι θα την πληρώσουν. Τα μέλη της ολιγαρχίας ποτέ. Ο πολίτης που φορολογείται με 45% σύν 55% προκαταβολή φόρου, δηλαδή συνολικά με 62% περίπου, αδιαφορεί να δηλώσει τα εισοδήματά του. Άλλωστε δεν έχει κάποιο κίνητρο να εργαστεί και να παράγει περισσότερο αφού τα χρήματα θα πάνε στα χέρια της κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες δεν πληρώνουν πλέον δάνεια προς τις τράπεζες και τις υποχρεώσεις τους προς το κράτος, αφού βλέπουν πως έτσι κι αλλιώς θα κλείσουν. Ο κατάλογος είναι μεγάλος και μεγαλώνει καθημερινά και όλοι ζούμε αυτή την κατάσταση γύρω μας. Οι πολίτες και ειδικότερα τα νεαρότερα και πιο μορφωμένα μέλη της ελληνικής κοινωνίας, προτιμούν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, όπου τουλάχιστον θα αμείβεται η εργασία τους, από το να καθίσουν εδώ και να βάλουν πλάτη σε ένα σάπιο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα.
Με λίγα λόγια αυτή είναι η μεγάλη παθητική επανάσταση στην οποία έχει ήδη μπει αυτή τη στιγμή η ελληνική κοινωνία. Δηλαδή η αντίσταση μέσω της απάθειας και της απείθειας.
Να δείτε που στο τέλος, αυτή η μορφή της επανάστασης θα είναι πιο αποτελεσματική από μια βίαιη και κατευθυνόμενη εξέγερση που θα άλλαζε μόνο τα πρόσωπα της ολιγαρχίας και τίποτε άλλο.
Μόνο που φοβόμαστε ότι και η Ελλάδα δεν θα είναι ποτέ πλέον αυτή που ξέρουμε σήμερα.
hassapis-peter
thalamofilakas
olympia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου