Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ "ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ" ΚΑΙ Η ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δύσκολο να πει κανείς με βεβαιότητα αν το εγχείρημα του Ελληνοαμερικανού γερουσιαστή Κρίς Σπύρου για τον προγραμματιζόμενο θρησκευτικό ακτιβισμό στην Αγιά Σοφιά, αποτελεί μια ενέργεια επιβεβλημένη όσο και αναγκαία από την εποχή και το χαρακτήρα των διεθνών εξελίξεων προσαρμοσμένη στα αδιαπραγμάτευτα και διαχρονικά δίκαια του Ελληνισμού, ή αν πρόκειται για έναν μεθοδευμένο σχεδιασμό κάτω από το τραπέζι, που αποσκοπεί (με τη συγκατάθεση της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής) να εμπλέξει την Ελλάδα σε πολιτικές και άλλες περιπέτειες.

Δυστυχώς ή ευτυχώς δίκην προθέσεων δεν μπορεί κανείς να επιχειρήσει.
Και φυσικά μόνο εκ του αποτελέσματος μπορεί να σταθμίσει τεκμηριωμένες κρίσεις αναφορικά με τη συγκεκριμένη πρωτοβουλία του γερουσιαστή.

Το βέβαιον είναι ότι:

1. Η μεταχείριση την οποία επιφυλάσσει το τουρκικό καθεστώς στο σύμβολο του οικουμενικού Χριστιανισμού μόνο ως απαράδεκτη και άκρως προσβλητική μπορούμε να την εκλάβουμε.....2. Το επιχείρημα πως από μόνο του αυτό το γεγονός του θρησκευτικού ακτιβισμού, θα νομιμοποιήσει και θα πυροδοτήσει ανεξέλεγκτα αιτήματα της Τουρκίας για την επαναλειτουργία των τζαμιών σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια, είναι προϊόν μάλλον ηττοπαθούς προσέγγισης.
Και αυτό γιατί μέσω αυτού του επιχειρήματος, ουσιαστικά ταυτίζονται τα διάσπαρτα ανά την επικράτεια τζαμιά που είναι υπολείμματα της οθωμανικής κατοχής, με το αυθύπαρκτο του Ναού της Αγίας Σοφίας, που και αυτόν η οθωμανική άλωση τον κατέστησε μουσείο επί πληρωμή σε ένα κράτος που καπηλεύεται αδίστακτα πολιτισμούς και αξίες που δεν του ανήκουν.

Επομένως δεν είναι δυνατόν να νομιμοποιεί κανείς τον κατακτητή ούτε για όσα εγκατέλειψε κυνηγημένος από το λαό που καταδυνάστευσε, αλλά ούτε και για εκείνα που καπηλεύτηκε και πλιατσικολόγησε αδίστακτα πάνω σε αυτά.
Ο θύτης είναι ανεπίτρεπτο να ταυτίζεται με το θύμα του.
Όπως είναι και ανεπίτρεπτο να επιχειρείται η όποια σύγκριση της Αγίας Σοφίας του Ελληνισμού που εκδιώχθηκε με τα διάσπαρτα τζαμιά που φύτεψαν ετσιθελικά οι κατακτητές στη χώρα που καταδυνάστευσαν.

3. Κανείς φυσικά δεν μπορεί να υποβαθμίσει και πολύ περισσότερο να παραβλέψει τόσο την αποφασιστικότητα όσο και τη θρασύτητα της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.
Ωστόσο κάποια στιγμή εκ των πραγμάτων θα πρέπει να αποφασίσει αν θα επιλέξει μόνιμα και οριστικά το συμβιβασμό και την αποδοχή των προσβλητικών τετελεσμένων ή αν θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει τη νομιμότητα και την αλήθεια επιστρατεύοντας και μια αποτελεσματικότερη διπλωματία αλλά γιατί όχι ακόμα και τον θεμιτό και ιστορικά νομιμοποιούμενο ακτιβισμό.

Το δυστύχημα για την Ελλάδα, είναι ότι η εξωτερική της πολιτική έχει εγκαταλειφθεί σε φοβισμένους,καριερίστες και υποταγμένους καιροσκόπους.

Ανίκανους και απρόθυμους να υπερασπίσουν τα δίκαια του Ελληνισμού ακόμα και μέσα στην ίδια την Ελληνική επικράτεια.

Από την άποψη αυτή, η αποθράσυνση και η εμφαινόμενη αυτοπεποίθηση στην τουρκική εξωτερική πολιτική, δεν «ακουμπά» κατά κανόνα στις δικές της εγγενείς δυνατότητες και δυναμικές.

Πρόκειται για μια ετερογενή αποθράσυνση που την τροφοδοτεί και την αναπαράγει ο ραγιαδισμός και η Ελληνική υποχωρητικότητα. Αυτή είναι ο μεγάλος ένοχος που υπονομεύει δραστικά ακόμα και αυτόν το διεθνή σεβασμό απέναντι στα δίκια του Ελληνισμού ανά τον κόσμο.

Ένας σεβασμός που ενώ είναι εκ των πραγμάτων επιβεβλημένος, οι προσκυνημένοι και φοβικοί ηγέτες του επιμένουν να τον απεμπολούν.

elliniki-stratigiki