Κοινή περιουσία όλων, τη διαχείριση της οποίας οι πολίτες εμπιστεύονται με την ψήφο τους στην εκάστοτε εκλεγμένη Κυβέρνηση.
Κάποτε στην Ελλάδα κεντρικό σύνθημα ήταν οι «κοινωνικοποιήσεις» επιχειρήσεων που βαφτίστηκαν ή ήταν «προβληματικές». Ποιός δεν θυμάται τη σειρά των πάλαι ποτέ «κολοσσών», οι οποίες πέρασαν στον έλεγχο του Κράτους, μόνο και μόνο, υποτίθεται, για να συνεχίσουν να λειτουργούν και οι εργαζόμενοι σε αυτές να μη χάσουν τη δουλειά τους; Στις ημέρες μας, το ίδιο κόμμα, με μία ιδεολογική απόκλιση εκατοντάδων – χιλιάδων .....
χιλιομέτρων, προσεγγίζει το θέμα της «αξιοποίησης» (έτσι βαφτίστηκε για επικοινωνιακούς λόγους) της δημόσιας περιουσίας με έναν τρόπο όχι και τόσο σοσιαλιστικό. Για να γίνει μάλιστα αυτό, επανήλθε σε χρήση, ένας ξεπερασμένος θεσμός, αυτός του «δικαιώματος της επιφανείας». Ο εν λόγω θεσμός, υπάρχει μόνο στα άρθρα του Εισαγωγικού Νόμου του Αστικού Κώδικα και δεν υπάρχει στα δικαιώματα που έχουν θεσμοθετηθεί στο Εμπράγματο Δίκαιο. Με επίκεντρο μία ανεξήγητη «μονομανία» με το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού, η Κυβέρνηση, με μπαράζ συνεντεύξεων που δίνουν τα «πρωτοκλασσάτα» κυβερνητικά στελέχη σε κυριακάτικες εφημερίδες, προσπαθεί να αποδείξει το ορθό του όλου σχεδιασμού, μλώντας για «αναξιοποίητη δημόσια περιουσία», η οποία θα μπορέσει να μας αποφέρει ως Κράτος το ποσό των 50 δισ. ευρώ που απαιτείται. Μόνο που υπάρχει ένα τεράστιο ερωτηματικό στην όλη διαδικασία. Όταν δόθηκε εκείνη η περίφημη συνέντευξη της τρόϊκας, στην οποία και για πρώτη φορά ανακοινώθηκε το φιλόδοξο πρόγραμμα ξεπουλήματος της δημόσιας γης, όλοι έσπευσαν να επιτεθούν κατά των «ξένων που τολμούσαν να ασχοληθούν με την περιουσία των Ελλήνων». Τώρα τί έγινε; Ξεχάστηκαν οι κορώνες των τότε ημερών και φτάσαμε στην πλήρη αιτιολόγηση και δικαιολόγηση των ενεργειών του σήμερα; Προφανώς και κανείς δεν έχει αντίρρηση με την αξιοποίηση της δική του (σε τελική ανάλυση) περιουσίας. Υπάρχει όμως η αντίδραση που σημιουργείται από την αίσθηση ότι αυτή η «αξιοποίηση» δεν είναι τελικά και τόσο αξιοποίηση, αλλά μάλλον πρόκειται για ξεπούλημα που γίνεται από όρους που επιβάλουν οι δανειστές, όροι που υιοθετούνται από μία Κυβέρνηση ασμένως και με τη δέουσα υποτακτικότητα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου