Και μια προειδοποίηση από το Βερολίνο στο Παρίσι.
«Το Παρίσι βγήκε εκτός»: την Παρασκευή, ο Τούρκος Πρωθυπουργός Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν δεν μάσαγε τα λόγια του κατά του Νικολά Σαρκοζί.,
Για να είναι σαφή τα πράγματα, για τη περίπτωση της Λιβύης, είπε με μια φράση που αφορά τον ίδιον και μόνο, «Είναι πολύ θετικό που η Γαλλία βγήκε εκτός κυκλώματος».
Η οργή του Τούρκου πρωθυπουργού έχει βάσιμες εσωτερικές και εξωτερικές αιτιάσεις.
Προβλέπονται βουλευτικές εκλογές τον Ιούνιο στην Τουρκία, και ο Ερντογάν, που ηγείται ένα ισλαμικό-συντηρητικό κόμμα που πολλαπλασιάζει την εθνικιστική και αντιδυτική ρητορική, δεν προτίθεται να υποχωρήσει, τουλάχιστον στο σπίτι του. ....
Επομένως, «πατήστε τον Σαρκοζί!» ...
Αλλά δεν είναι μόνο αυτά: ο τούρκος πρωθυπουργός έχει σοβαρούς λόγους ενόχλησης από την Γαλλίας.
Πρώτα, το Παρίσι, -είναι επιβεβαιωμένο- δεν θέλει την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στη συνέχεια, ο Ερντογάν - ήδη πικραμένος επειδή δεν τον κάλεσαν, την 19 Μαρτίου στο Παρίσι, στη σύνοδο κορυφής του Παρισιού για τη Λιβύη- έρχεται σε σύγκρουση σε δύο καίρια σημεία με τη « γραμμή του Σαρκοζί»: δεν καταλαβαίνει γιατί η Γαλλία αμφισβητεί και επιχειρηματολογεί κατά της απόφασης (που εγκρίθηκε) να αναθέσει στο ΝΑΤΟ τον έλεγχο της ζώνης αεροπορικού αποκλεισμού πάνω από τη Λιβύη.
Το δέχεται ακόμη λιγότερο επειδή δεν θέλει « χτυπήματα στο έδαφος».
Ωστόσο, ο Σαρκοζί -και δεν είναι ο μόνος- επιμένει απόλυτα.
Στο θυμό του, ο Ερντογάν, εκμεταλλευόμενος καταχρηστικά μια αδέξια λέξη (όπως δήλωσε ο Αλέν Ζιπέ) του Υπουργού Εσωτερικών Claude Gueant, κατηγορεί τη Γαλλία ότι ονειρεύεται μια «σταυροφορία» στη Λιβύη.
Γερμανική ανησυχία
Το Παρίσι λυπάται για τη επιβεβαιωμένη υποβάθμιση των γαλλοτουρκικών σχέσεων, αλλά επέλεξε να μην τις δραματοποιήσει: η περίπτωση της Λιβύης -κεφάλαιο με απρόβλεπτο αποτέλεσμα- είναι αρκετά περίπλοκο από μόνη της.
Το κλειδί για το Παρίσι –ομιλεί ακόμα για «μεγάλη νίκη»- είναι ότι το Κατάρ και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα προσχώρησαν και θα συμμετέχουν στα κτυπήματα για τα οποία διαμαρτυρεί η Τουρκία.
Για τα υπόλοιπα, υπάρχει ένας ικανοποιητικός συμβιβασμός για τη Ουάσιγκτον, όπως και το Παρίσι: ο έλεγχος της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων από το ΝΑΤΟ και μια «πολιτική ηγεσία» επέμβασης στη Λιβύη, η οποία είναι -ή θα παραμείνει- εκτός ΝΑΤΟ.
Γεγονός είναι ότι στον αγωνιστικό χώρο, τα χτυπήματα αυξάνονται.
Γίνεται λόγος για «λιποταξίες» στα στρατεύματα του Καντάφι.
Όμως, στο Παρίσι, παραδέχονται ότι δεν πρέπει να «παραπλανηθούν»: «Αν και έχουν επιτευχτεί τα στρατιωτικά μέσα, ο Καντάφι παραμένει αποφασισμένος».
Εν ολίγοις, a priori, η σύγκρουση δεν τελείωσε: θα διαρκέσει για εβδομάδες, αφήνουν να εννοηθούν.
Ο Υπουργός Εξωτερικών της Γερμανίας, ο Γκουίντο Βεστερβέλε, ήταν πολύ κοφτός χθες με τον επικεφαλή του γαλλικού κράτους, προσάπτοντάς του ότι πρότεινε στις Βρυξέλλες, η «διεθνής κοινότητα» θα μπορούσε, όπως στη Λιβύη, να παρεμβαίνει κάθε φορά που διαδηλωτές θα είναι θύματα από δυνάμεις καταστολής η θα είναι σε κίνδυνο, στη Συρία ή αλλού:
«Αυτό δεν είναι λύση, κάθε Άραβας ηγέτης να απειλείται τώρα από μια στρατιωτική επέμβαση. Θεωρώ ότι είναι μια πολύ επικίνδυνη συζήτηση με σοβαρές συνέπειες».
Μια δωρεάν προειδοποίηση, αλλά σοβαρή.
Σύγχυση και απειλές
Απειλεί η σύγκρουση το σύνολο της περιοχής;
Είναι πλέον ο φόβος του συνασπισμού και των χωρών του Σαχέλ.
Έτσι χθες, ο πρόεδρος του Τσαντ, ο Ιντρίς Ντεμπί, είχε θορυβηθεί: «Οι ισλαμιστές της Αλ Κάιντα εκμεταλλεύτηκαν τις λεηλασίες των οπλοστασίων από τους αντάρτες στη ζώνη κατοχής τους, για να προμηθευτούν όπλα, μεταξύ άλλων επιφανειακούς πύραυλούς έδαφος- αέρα».
Στο έδαφος, οι αεροπορικές δράσεις των δυτικών πήραν έκταση.
Όμως, ο Μουαμάρ Καντάφι δεν αφοπλίστηκε.
Αποφάσισε να προαγάγει στο ανώτερο βαθμό όλους τους στρατιωτικούς για «τον ηρωικό αγώνα τους» κατά της διεθνούς συμμαχίας και έχει προμηθεύσει όπλα σε «εθελοντές» πολίτες για να πολεμήσουν τους αντάρτες.
Από την Κυριακή, ο Καναδός Στρατηγός Charles Bouchard θα είναι ο επικεφαλής των επιχειρήσεων της Ατλαντικής Συμμαχίας στη Λιβύη.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου