Κραυγή αγωνίας από τη μικρή Ελλάδα των ΗΠΑ: «Ανάβουμε λαμπάδες κάθε μέρα, το πετρέλαιο όμως όλο και ζυγώνει»

Οι έλληνες βουτηχτές του Κόλπου του Μεξικού μιλούν για την απειλή από τη διαρροή στην υποθαλάσσια γεώτρηση της ΒΡ.Κραυγή αγωνίας από τη μικρή Ελλάδα των ΗΠΑ: «Ανάβουμε λαμπάδες κάθε μέρα, το πετρέλαιο όμως όλο και ζυγώνει»

ΤΑΝΙΑ ΜΠΟΖΑΝΙΝΟΥ
Η Αστόρια της Νέας Υόρκης έχει το όνομα, αλλά το Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριδας τη χάρη. Η παραθαλάσσια πόλη των 23.000 κατοίκων διαθέτει το υψηλότερο ποσοστό Ελλήνων στις ΗΠΑ: το 10,4% του πληθυσμού της κατάγεται από την.... Ελλάδα. Κυρίως από τα Δωδεκάνησα: το Τάρπον Σπρινγκς αποικίστηκε και αναπτύχθηκε από σφουγγαράδες της Καλύμνου, της Σύμης, της Χάλκης και άλλων νησιών. Οι ψυχωμένοι βουτηχτές του Κόλπου του Μεξικού σήμερα απειλούνται θανάσιμα από την πετρελαιοκηλίδα της ΒΡ. «Το Βήμα» μίλησε με Ελληνες του Τάρπον Σπρινγκς, οι οποίοι εκφράζουν την αγωνία μήπως η ελληνοαμερικανική σπογγαλιεία, συνεπώς και ο τρόπος ζωής στο φωτεινό «ελληνικό χωριό» τους, αποτελέσει μια παράπλευρη απώλεια, μια καταστροφή-υποσημείωση στη χειρότερη θαλάσσια μόλυνση της αμερικανικής Ιστορίας. « Ανάβουμε λαμπάδες κάθε μέρα,όμως το πετρέλαιο όλο και ζυγώνει...Είναι κρίμα,έγκλημα είναι!» μας λέει ο Τζορτζ Μπιλίρης , «πατριάρχης» των σύγχρονων σφουγγαράδων του Τάρπον Σπρινγκς. Αν η πετρελαιοκηλίδα μολύνει τα σφουγγάρια, «δεν υπάρχει ελπίδα για καινούργια ζωή για χρόνια.Είναι δράμα» . Αν και γεννημένος στις ΗΠΑ, πριν από 83 χρόνια, μιλάει άπταιστα ελληνικά και διατηρεί στενές σχέσεις με την Κάλυμνο της καταγωγής του. Τον πετυχαίνουμε (τηλεφωνικά) δίπλα σε ένα από τα καΐκια του. Διακόπτει για να μιλήσει με τα πληρώματα. «Πολεμάμε να βγούμε στη θάλασσα,να δούμε τι θα γίνει» μας λέει.

Ο κ. Μπιλίρης θεωρείται ο άνθρωπος που αναβίωσε την τέχνη των σφουγγαράδων στο Τάρπον Σπρινγκς τη δεκαετία του ΄80. Δίπλα τους αναπτύχθηκε μια ακόμη μεγαλύτερη βιομηχανία: ο τουρισμός. Ο βετεράνος αυτός σφουγγαράς- «από 13 χρονών είμαι στα σφουγγάρια, 70 χρόνια» αλλά και επιχειρηματίας- «κάποτε είχα οκτώ καΐκια, σήμερα έχω τρία» μας δίνει τους αριθμούς: «Τα σφουγγάρια έκαναν τζίρο 12 εκατ. δολάρια τον χρόνο επί 10 χρόνια» ενώ ο τουρισμός, που συνδέεται απολύτως με τη σπογγαλιεία στο Τάρπον Σπρινγκς, «έχει τζίρο 35-40 εκατ. δολάρια τον χρόνο».

«Οταν στέριωσε η βιομηχανία των σφουγγαριών, αυξήθηκε ο τουρισμός. Τα 125 μαγαζιά που πουλάνε σφουγγάρια και τα 25 ελληνικά εστιατόρια απασχολούν 1.120 εργαζομένους» λέει. Ολοι αυτοί θα πληγούν ανεπανόρθωτα από την πετρελαιοκηλίδα. «Η οικονομική βάση του Τάρπον Σπρινγκς είναι το σφουγγάρι. Στο παρελθόν,στα 13 χρόνια που είχαν φύγει τα σφουγγάρια λόγω ασθένειας στον βυθό,είχε φύγει και ο τουρισμός» .

Την καρδιά της τουριστικής περιοχής της πόλης διασχίζει η λεωφόρος Δωδεκανήσου. Οι ελληνικές οικογένειες- τρίτη ή και τέταρτη γενιά μεταναστών- ξεπερνούν τις 100. Επίκεντρο της κοινότητας είναι η εκκλησία του Αγίου Νικολάου (ναυτικοί γαρ), η οποία χτίστηκε το 1908 και ξαναχτίστηκε το 1941 με 60 τόνους ελληνικού μάρμαρου, ως μικρογραφία της Αγια-Σοφιάς. Εκεί γιορτάζονται τα πιο λαμπρά Θεοφάνια στις ΗΠΑ- το 2006 μάλιστα είχε παραστεί ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος. «Ως δήμαρχος είχα στείλει ψήφι σμα στην Ουάσιγκτον και στις αρχές της Πολιτείας της Φλόριδας στο οποίο προβάλλαμε αντιρρήσεις για την άντληση πετρελαίου από τη θάλασσα» μας λέει η Μπέβερλι Μπιλίρη , πρώτη πολίτις του Τάρπον Σπρινγκς επί έξι χρόνια (ως τον περασμένο Μάρτιο). Η «δικαίωσή» της αυτή έχει πικρή γεύση. Η ίδια έχει σκωτσέζικη καταγωγή αλλά, παντρεμένη επί 30 χρόνια με τον κ. Μπιλίρη, ζει βαθιά μέσα στην ελληνοαμερικανική κοινότητα. Αδελφοποίησε το Τάρπον Σπρινγκς με την Κάλυμνο, τη Χάλκη και τη Σύμη. Ο νυν αντιδήμαρχος Κρις Αλαχούζος , επίσης Καλύμνιος την καταγωγή, μας λέει ότι «η βιομηχανία των σφουγγαριών πήγαινε καλά τα τελευταία χρόνια», όμως δεν κρύβει τις ζοφερές σκέψεις του για το μέλλον: «Παρακολουθούμε στενά την πετρελαιοκηλίδα και ελπίζουμε ότι το ρεύμα θα την απομακρύνει για να περάσει κάτω από το Κι Ουέστ» και να μην επηρεάσει τη σπογγαλιεία. «Οχι μόνον οι σφουγγαράδες αλλά και τα ψαράδικα και τα γαριδάδικα, όλοι τον ίδιο φόβο έχουν. Θα υπάρξουν αποζημιώσεις, είπαν οι αρμόδιοι, αλλά ακόμη δεν έχει αποφασιστεί τίποτε» . 

ΒΗΜΑ