Το να χρειάζεσαι τον επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για να σου δώσει τη «συνταγή της αποτυχίας», είναι μία παράμετρος του όλου θέματος. Το να τον καλείς και να έρχεται μέσα στην Ελληνική Βουλή για να μιλήσει σε μία επιτροπή της όμως και να επαναλάβει τα ίδια, προσθέτοντας μαζί και τα χειρότερα, αυτό ξεπερνά ακόμα και τα όρια του μαζοχισμού.
Του πολιτικού μαζοχισμού. Οι πολίτες, με μπρστάρηδες τα συνδικάτα (πλην του ΠΑΜΕ), «λουφαγμένοι» στις γωνιές τους αδυνατούν ακόμα και τώρα να συνειδητοποιήσουν εάν αυτό το οποίο ζούμε είναι ένας εφιάλτης ή πραγματικότητα. Η κρυφή ελπίδα είναι ότι όλοι θα ξυπνήσουμε μία ημέρα και από τα πρωθυπουργικά ή υπουργικά χείλη ή ακόμα καλύτερα από τα χείλη κάποιων από αυτών με τα ξένα διπλά και τριπλά ονόματα (Ντομινίκ Στρος Καν, Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, κλπ) θα ακούσουμε ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη χώρα για να ζεις .....
γιατί τα έχει όλα. Και το κυριότερο έχει πολίτες που οι εκάστοτε Κυβερνήσεις έχουν αποφασίσει να τους φέρονται με το σεβασμό και την τιμή που τους αρμόζει. Το να έρχεται ο Στρος Καν στην Ελλάδα και να σου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέες μειώσεις, να μιλά ανοιχτά για μειώσεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα είναι κάτι παρόμοιο με βλασφημία. Διότι, τί τον ενδιαφέρει τον Στρος Καν και τον κάθε Στρος Καν πόσο ένας εργοδότης πληρώνει τον εργαζόμενό του; Εκείνο που θα έπρεπε να κοιτά, εκείνο για το οποίο θα έπρεπε να μιλά είναι το πώς το ίδιο το Κράτος θα κάνει ανταγωνιστικά τα προϊόντα (τα όποια τέλος πάντων προϊόντα) παράγουν οι πολίτες. Θα έπρεπε δηλαδή με λίγα λόγια να μιλά για μείωση των φόρων, για αύξηση των κινήτρων, για φοροελαφρύνσεις. Έτσι μπορείς να επιτύχεις το… φοβερό του τρίπτυχο, όπως ο ίδιος το «ανέλυσε»: «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη». Πώς να την κάνεις όμως την ανάπτυξη; Με τί χρήματα; Με αυτά, τα κλεμμένα με κάθε τρόπο που αφήνεις ως Κράτος να διαφύγουν στο εξωτερικό; Ή με τα κλεμμένα που είναι κάτω από τα στρώματα των δραστών; Κάποτε η φράση «τους έδωσαν αυξήσεις για να αγοράσουν ένα κουλούρι», ήταν στα χείλη της κάθε αντιπολίτευσης και θεωρούνταν πολιτικός λαϊκισμός από τους κυβερνώντες. Τώρα που με τα οικονομικά μέτρα παίρνουν έναν φούρνο καρβέλια από την τσέπη του καθενός και της καθεμιάς, πώς γίνεται να μη μιλάει κανείς και να έρχεται και ο Στρος Καν για να επιβεβαιώσει τα οικονομικά χάλια των πολιτών;
Του πολιτικού μαζοχισμού. Οι πολίτες, με μπρστάρηδες τα συνδικάτα (πλην του ΠΑΜΕ), «λουφαγμένοι» στις γωνιές τους αδυνατούν ακόμα και τώρα να συνειδητοποιήσουν εάν αυτό το οποίο ζούμε είναι ένας εφιάλτης ή πραγματικότητα. Η κρυφή ελπίδα είναι ότι όλοι θα ξυπνήσουμε μία ημέρα και από τα πρωθυπουργικά ή υπουργικά χείλη ή ακόμα καλύτερα από τα χείλη κάποιων από αυτών με τα ξένα διπλά και τριπλά ονόματα (Ντομινίκ Στρος Καν, Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ, κλπ) θα ακούσουμε ότι η Ελλάδα είναι η καλύτερη χώρα για να ζεις .....
γιατί τα έχει όλα. Και το κυριότερο έχει πολίτες που οι εκάστοτε Κυβερνήσεις έχουν αποφασίσει να τους φέρονται με το σεβασμό και την τιμή που τους αρμόζει. Το να έρχεται ο Στρος Καν στην Ελλάδα και να σου αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για νέες μειώσεις, να μιλά ανοιχτά για μειώσεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα είναι κάτι παρόμοιο με βλασφημία. Διότι, τί τον ενδιαφέρει τον Στρος Καν και τον κάθε Στρος Καν πόσο ένας εργοδότης πληρώνει τον εργαζόμενό του; Εκείνο που θα έπρεπε να κοιτά, εκείνο για το οποίο θα έπρεπε να μιλά είναι το πώς το ίδιο το Κράτος θα κάνει ανταγωνιστικά τα προϊόντα (τα όποια τέλος πάντων προϊόντα) παράγουν οι πολίτες. Θα έπρεπε δηλαδή με λίγα λόγια να μιλά για μείωση των φόρων, για αύξηση των κινήτρων, για φοροελαφρύνσεις. Έτσι μπορείς να επιτύχεις το… φοβερό του τρίπτυχο, όπως ο ίδιος το «ανέλυσε»: «ανάπτυξη, ανάπτυξη, ανάπτυξη». Πώς να την κάνεις όμως την ανάπτυξη; Με τί χρήματα; Με αυτά, τα κλεμμένα με κάθε τρόπο που αφήνεις ως Κράτος να διαφύγουν στο εξωτερικό; Ή με τα κλεμμένα που είναι κάτω από τα στρώματα των δραστών; Κάποτε η φράση «τους έδωσαν αυξήσεις για να αγοράσουν ένα κουλούρι», ήταν στα χείλη της κάθε αντιπολίτευσης και θεωρούνταν πολιτικός λαϊκισμός από τους κυβερνώντες. Τώρα που με τα οικονομικά μέτρα παίρνουν έναν φούρνο καρβέλια από την τσέπη του καθενός και της καθεμιάς, πώς γίνεται να μη μιλάει κανείς και να έρχεται και ο Στρος Καν για να επιβεβαιώσει τα οικονομικά χάλια των πολιτών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου