Προχθές, η γυναίκα μου ήταν στο λεωφορείο, σε μια αστική γραμμή που πήγενε από Αθήνα - Νότια προάστια. Είχε μια σακούλα ψώνια απο το σουπερ μάρκετ μαζί της με 2-3 πραγματάκια. Λίγο τυρί,λίγο ζαμπόν, καφε (εννοείται) και ένα κουτί με ρόφημα σοκολάτα.
Είχε βάλει λοιπόν την σακούλα στα πόδια της και με τις φτέρνες της την συγκρατούσε μην τυχόν και φύγει.
Το λεωφορείο, όπως και όλα της Αθήνας, ήταν φίσκα.
Κάποια στιγμή λοιπόν, κάνει ένα απότομο φρενάρισμα ο οδηγός, και αρκετοι επιβάτες που ήταν όρθιοι,κρατήθηκαν λες και τους χτύπαγε ανεμοστρόβιλος. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, και ενώ ακούστηκαν τα κλασικά "επίθετα" προς τον οδηγό, ακούγετε μια γυναίκα στο βάθος να φωνάζει:..........
"Καλέ, ποιανού είναι τα ψώνια, έφυγαν"
Αμέσως η γυναίκα μου κοιτάει την σακούλα της και είδε ότι είχε γλιστρήσει από μέσα η σοκολάτα. Ακούγετε τώρα μια άλλη φωνη,άνδρα αυτη τη φορά:
"Αυτή η κυρία, βούτηξε το κουτί που έπεσε".
Και γυρνάει η γυναίκα μου και απο το παράθυρο βλέπει μια καλοντυμένη γυναίκα κοντά στα 60-65 να έχει κατέβει απο το λεωφορείο και με την σοκολάτα στα χέρια της και κάνοντας γοργά βήματα να απομακρύνεται.....
Το περιστατικό είναι πέρα για πέρα αληθινό και δεν περιέχει καθόλου φαντασία. Όπως φαντασία δεν θα έχει και αυτά που θα μας εξιστορούν αργότερα κάποιοι συνάνθρωποι μας, που θα βιώνουν γεγονότα πείνας, ή φόβου για πείνα.
Δεν χρειάζεται πανικός, αλλά χρειάζεται προσοχή. Πρόληψη, και να συμμαζέψουμε λίγο τα θέλω μας.
πηγή:nikos63.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου