Ἀπορῶ κι ἐρωτῶ

Ξέρω ὅτι προκάλεσαν δυσαρέσκεια αὐτά πού ἔγραψα γιά τόν προεδρικό θεσμό. Ἀλλά σέ μιά ἐποχή ἔντονης κρίσης μέ καλπαστικές κρούσεις ἀνεργίας, ἡ ὁποία ἀναπόφευκτα θά μᾶς ὁδηγήσει σέ συγκρούσεις, δικαιοῦμαι νά ἀπορῶ καί νά ἐρωτῶ:

Τί μᾶς χρειάζεται ὁ πολυέξοδος καί διακοσμητικός αὐτός θεσμός; Ἀφοῦ τό πολίτευμα εἶναι πρωθυπουργοκεντρικό, θά μποροῦσε τό ρόλο τοῦ προέδρου τῆς Δημοκρατίας νά ἐπωμισθεῖ ὁ πρόεδρος τῆς Βουλῆς σέ ἐπίσημες ἐκδηλώσεις.

 Ἔτσι θά ἀποφεύγαμε καί τούς ἐκβιασμούς γιά βεβιασμένες ἐκλογές. Καί σέ ὅ,τι ἀφορᾶ στήν αἴθουσα τῆς Βουλῆς, στίς πολλές συνεδριάσεις ρουτίνας τή θέση τοῦ προέδρου θά μποροῦσε νά ἀναλάβει κάποιος ἀπό τούς πολλούς ἀντιπροέδρους.
Ἀπορῶ κι ἐρωτῶ, χρειάζονται σέ ἐποχή οἰκονομικῆς ἀναιμίας....

οἱ δεκάδες ὑπό ἀμοιβή ἐπιτροπές, ὅταν σέ κάθε ὑπουργεῖο ὑπάρχουν ἀνώτατοι ὑπάλληλοι –καί μάλιστα πολύπειροι καί καλοσπουδαγμένοι καί, ἔστω κι ἄν φαίνεται περίεργο, πολλοί μέ καθαρά χέρια– πού αὐτοί ἀκριβῶς καί, κατά τό δυνατόν, μέ ἐξωκομματικά κριτήρια, θά ἔπρεπε νά εἶναι οἱ σύμβουλοι, τό ἐπιτελεῖο κάθε ὑπουργοῦ;
Ἀπορῶ καί ἐρωτῶ, γιατί οἱ ἀνελθόντες στό παρελθόν σέ διάφορα ἀξιώματα καί «ἄλλα ἠχηρά παρόμοια» νά δικαιοῦνται, πέραν τοῦ μισθοῦ, καί μιᾶς κουστωδίας ἀστυνομικῶν; Ἀπό ποιόν ἀπειλοῦνται καί γιατί; Ἄν οἱ βουλευτές κυκλοφοροῦσαν ἄνευ ἀστυνομικῆς προστασίας, ἴσως νά μήν εἶχαν μετατρέψει τό κοινοβούλιο σέ παθολογικό πάνθεον τῆς συναλλαγῆς. Ἄν οἱ ἀθλητικοί ἀγῶνες γίνονταν ἄνευ παρουσίας ἑκατοντάδων ἀστυνομικῶν, ναί μέν μιά ἤ δύο φορές θά γινόταν χαμός, ἀλλά μετά θά εἴχαμε «κάλμα», γιατί κανείς δέν θά τολμοῦσε νά πάει σέ γήπεδο. Ἔτσι οἱ κερκίδες θά ἔμοιαζαν μέ τά ἕδρανα τῆς Βουλῆς. Δέν μπορεῖ ὅλα νά τά κάνει ἡ ἀστυνομία. Ὅσοι θέλουν νά κτυπηθοῦν, ἄς κτυπηθοῦν μόνοι τους.
Ἀπορῶ καί ἐρωτῶ, γιατί κάποιοι μαμουθικά ἀμειβόμενοι τηλεοπτικοί ἀστέρες, συχνότατα ὑβριστές τῆς ἀστυνομίας, δικαιοῦνται ἀστυνομικῆς προστασίας; Ἄν κινδυνεύουν, τότε νά προσλαμβάνουν μέ δικά τους χρήματα «τζοχανταραίους». Ἡ ἀστυνομία πρέπει νά προσφέρει σέ ὅλους ἴση προστασία, ἐκτός πιά κι ἄν στήν ἑλληνική «δημοκρατία» ἰσχύει τό ὀργουελικό, ὅτι μερικοί εἶναι πιό... ἴσοι ἀπό τούς λοιπούς.
Ἀσφαλῶς καί δέν κατανοῶ τί εἴδους οἰκονομική πολιτική «συμμαζέματος» κάνουμε, ὅταν τουλάχιστον 3.000 ἀθλητές παντός χρώματος, γλώσσης καί θρησκεύματος ἀγωνίζονται σέ διάφορες ἀθλητικές ὁμάδες, ἀκόμη καί σέ ὁμάδες χωριῶν, ἁδρά ἀμειβόμενοι καί οἱ ἀμοιβές μέ ποικίλους τρόπους διαρρέουν στό ἐξωτερικό. Εἴτε μᾶς ἀρέσει εἴτε ὄχι, ὁ ἀθλητισμός ἔχει γίνει ἐπάγγελμα. Χιλιάδες Ἑλληνόπουλα (κι ὄχι μικρῆς ἀξίας) περιμένουν τήν ὥρα νά πάρουν θέση στήν πρώτη ὁμάδα. Καί ξαφνικά τή θέση αὐτή ἔρχεται κάποιος ξένος καί τήν καταλαμβάνει ἔναντι παχυλοῦ μισθοῦ καί συνήθως πενιχρᾶς ἀποδόσεως. Πιστεύω ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν ἔπαυσε νά γεννᾶ ἀθλητικά ταλέντα. Ἁπλῶς τά ταλέντα αὐτά παραμερίζονται γιά νά εἰσαχθοῦν ξένοι ἀθλητές καί νά ἐξαχθοῦν ἑλληνικά χρήματα στό ἐξωτερικό. Καί αὐτό δέν ἰσχύει μόνον γιά ἀθλητές, ἰσχύει καί γιά πλῆθος σωτῆρες προπονητές. Χωρίς αὐτό νά σημαίνει ὅτι παραγνωρίζω τήν προσφορά τοῦ Ρεχάγκελ.
Ἀκόμη δέν κατανοῶ γιατί πρέπει μετά ἀπό τόση φορολογική ἐκδορά νά ταλαιπωροῦμαι –σχεδόν βασανιστικά– μέ τόν περίφημο «Ἠλεκτρικό», πού τρία χρόνια φτιάχνεται, κι ὅλο σέ λίγους μῆνες τελειώνει, καί τελειωμό δέν ἔχει. Ἄν ὑπῆρχε κόκκος οἰκονομικῆς σκέψεως στήν κυβέρνηση, ἡ περάτωση τοῦ ἔργου αὐτοῦ σέ σύντομο χρονικό διάστημα, θά ἐξασφάλιζε στό κράτος καί στούς ἰδιῶτες χρῆμα καί χρόνο σέ ἀφθονία. Καί κυρίως θά διευκόλυνε τήν συγκοινωνία. Δέν κάνει τόν κόπο κάποιος ὑπουργός, κατά προτίμηση λεπτός (καί μεταμφιεσμένος φυσικά) νά ταξιδέψει ἀπό τόν Πειραιᾶ ὥς τό ΚΑΤ; Πιθανῶς, μέχρι νά φθάσει ἐκεῖ, θά εἶχε χρεία ἀμέσου εἰσαγωγῆς.
Ναί, ἄκουσα μέ καλή προαίρεση τίς νέες ἐξαγγελίες τοῦ πρωθυπουργοῦ γιά τήν οἰκονομία. Ἦταν παραμονή τοῦ Σαββάτου πού ἡ Εκκλησία μας τιμᾶ τήν ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου. Εἶπε ὁ πρωθυπουργός λόγια ἐνθαρρυντικά καί καλοθέλητα. Ξέχασε ὅμως μία λεπτομέρεια: Ὁ Χριστός προτοῦ κάνει τό θαῦμα, κάλεσε τούς συγγενεῖς τοῦ Λαζάρου νά βάλουν κι αὐτοί ἕνα χεράκι γιά νά συντελεσθεῖ ἡ ἀνάσταση. Μᾶς ἔδωσε ἕναν καινούργιο ὁδικό χάρτη πού μοιάζει μέ σχέδιο Λαβυρίνθου. Καί τό χειρότερο εἶναι πώς τό νῆμα τῆς δικῆς του Ἀριάδνης δέν ὁδηγεῖ στήν ἔξοδο ἀλλά στά ἔγκατα τοῦ Λαβυρίνθου, ὅπου ἐγκατοικεῖ ὁ Μινώταυρος.
Εἶναι ἁπλό: Ὅταν οἱ πολιτικοί, οἱ ἀρχιτέκτονες τοῦ κακοῦ, δέν θέλουν νά παραιτηθοῦν ἀπό τά προνόμιά τους, πῶς ἔχουν τήν ἀπαίτηση νά πάρουν καί τήν τελευταία μπουκιά ἀπό τό στόμα τοῦ κοσμάκη; Ἐπί τρεῖς μῆνες, ἡ δύσμοιρη γυναίκα μου –ἀντί νά κάνει κάτι παραγωγικό– ταξινομεῖ, καταλογογραφεῖ χαρτάκια καί ἄλλα χαρτάκια γιά νά τά ἐνσωματώσουμε στή φορολογική μας δήλωση. Ἄς μᾶς ἀπαλλάξει τό κράτος ἀπό τό μαρτύριο αὐτό, ἄς ἀρκεσθεῖ σέ μιά ὑπεύθυνη δήλωση τύπου πρώην 105, καί εἶμαι πρόθυμος νά πληρώσω καί 5% παραπάνω ἀπ᾽ ὅ,τι πληρώνω συνήθως. Ἄς δείξει κάποτε ἐμπιστοσύνη ἡ πολιτεία πρός τόν πολίτη γιά νά τῆς δείξουμε κι ἐμεῖς. Δέν πρέπει νά θεωρεῖ ἐκ προοιμίου τόν πολίτη ἀλήτη. Τουλάχιστον, ἀπ᾽ ὅ,τι ξέρω στήν πατρίδα τοῦ Λέχαρ οἱ πολίτες δέν ἀντιμετωπίζονται σάν... λεχρίτες! Στήν Ἑλλάδα ὡς ἐν δυνάμει λωποδύτες!
Σαράντος Ι. Καργάκος