Πρόκειται για μια προσπάθεια το λόγο να πάρει η διπλωματία και α σταματήσουν οι συγκρούσεις οι οποίες έχουν αιματοκυλήσει τη χώρα, ενώ η απροθυμία δέσμευσης χερσαίων δυνάμεων από τις συμμαχικές δυνάμεις έχει δημιουργήσει ένα χωρίς προηγούμενο αδιέξοδο, το οποίο έχει ως αποτέλεσμα, μεταξύ άλλων, την αύξηση των θυμάτων και την οικονομική αιμορραγία των κρατών που συμμετέχουν στην επιβολή της ζώνης απαγόρευσης πτήσεων και τις άλλες επιχειρήσεις στη Λιβύη.
Το μήνυμα Καντάφι μετέφερε στην Αθήνα ο εκτελών χρέη υπουργού Εξωτερικών, Αμπντουλάτι Ομπεϊντί (μετά την αυτομόληση του Μούσα Κούσα στη Βρετανία), ο οποίος συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου....
Είχε προηγηθεί τηλεφωνική επικοινωνία των πρωθυπουργών Ελλάδας και Λιβύης όπου και αποφασίστηκε η πραγματοποίηση του ταξιδιού. Ο Ομπεϊντί ταξίδεψε μέσω Τυνησίας, αφού η απογείωση αεροσκάφους από τη Λιβύη είναι αδύνατη λόγω της επιβολής Ζώνης Απαγόρευσης Πτήσεων......Ακολούθησε μαραθώνιος διαβουλεύσεων του Γ. Παπανδρέου με τον Βρετανό ομόλογό του Ντέιβιντ Κάμερον τον πρωθυπουργό του Κατάρ και χθες με τον πρωθυπουργό της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν. Όπως φαίνεται, ο Λίβυος απεσταλμένος θα μεταβεί και στην Άγκυρα με σκοπό να παρουσιάσει την πρόταση.
Από τη στιγμή που η πρόταση προβλέπει τόσο την απομάκρυνση του Μουαμάρ Καντάφι από την εξουσία, όσο και τη σταδιακή μετάβαση σε Συνταγματική Δημοκρατία, δεν υπάρχει η παραμικρή δικαιολογία για τη Δύση να μην ξεκινήσει – τουλάχιστον – κάποια μορφή διαβουλεύσεων με σκοπό να διερευνηθεί η σοβαρότητα των προτάσεων. Αυτό που είναι όμως σίγουρο είναι ότι η Δύση γνωρίζει πολύ καλά, ότι πίσω από την πρόταση κρύβεται ο γιος του Μουαμάρ Καντάφι, ο Σάιφ Αλ Ισλάμ, ο οποίος ούτε άγνωστος τους είναι ούτε ξαφνικά έδειξε ενδιαφέρον για την υιοθέτηση δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων στη Λιβύη.
Ο συγκεκριμένος γιος του Καντάφι, είχε σχεδόν έλθει σε σύγκρουση με τον πατέρα του, αφού μέσω του Ιδρύματος που διατηρούσε. Αυτό το Ίδρυμα στο οποίο είχε συμπεριλάβει ως μέλος τον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος κακώς επιχείρησε να αποστασιοποιηθεί, αφού μπορούσε να μιλήσει πιο ανοιχτά γι’ αυτά που θα ακουστούν πλέον από όλα τα δυτικά ΜΜΕ.
Ο Σάιφ Αλ Ισλάμ εδώ και αρκετά χρόνια μιλούσε για την ανάγκη αλλαγής πολιτεύματος στη Λιβύη και την υιοθέτηση Συντάγματος. Σήμερα τους προτείνει ανοιχτά, αυτό το οποίο ζητούν, δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις, με τον ίδιο επιβλέποντα τη διαδικασία, ενώ ο πατέρας του θα έχει κάνει στην άκρη, δεν θα έχει κανένα λόγο στη διαδικασία. Ξέρει ο γιος του Καντάφι, ότι οι κάτοικοι της Ανατολικής Λιβύης γνωρίζουν εάν επιχείρησε να τους βοηθήσει στο παρελθόν και εάν εννοεί όσα λέει σήμερα με την πρόταση ή όχι. Κι εάν φοβούνται ότι στόχος είναι η διαίρεση της συμμαχίας, η απάντηση είναι ότι αυτή είναι διαιρεμένη από μόνη της (!) και ότι τέτοιες προθέσεις δεν συγκαλύπτονται στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, αποκαλύπτονται. Οπότε, το μόνο που έχουν να κάνουν, είναι να ζητήσουν την άμεση έναρξη συνομιλιών.
Και ας μην ξεχνάμε, επιπροσθέτως, ότι παρά τις κατηγορίες για αντιγραφή στη διδακτορική του διατριβή, το αντικείμενο που διαπραγματεύτηκε και χρηματοδότησε γενναιόδωρα μέσω πάλι του ιδρύματός του, ήταν η «κοινωνία των πολιτών» στη Βόρεια Αφρική. Μια έννοια η οποία χρησιμοποιείται καταχρηστικά πολλές φορές, για να μην πούμε υποκριτικά, από τον Δυτικό κόσμο που την εφηύρε.
Δεν είναι τυχαίο που ο Σάιφ Αλ Ισλάμ αποτελούσε τα τελευταία χρόνια την ελπίδα πολλών στη Λιβύη για την υιοθέτηση πραγματικών μεταρρυθμίσεων. Ούτε είναι υπερβολή να αναφέρουμε, ότι ο συγκεκριμένος είχε κατανοήσει πλήρως ότι ο πατέρας του αποτελούσε, πολιτικά, ένα «απολίθωμα» του παρελθόντος, συχνά ιδιαιτέρως γραφικό. Δεν έπαψε όμως ποτέ να είναι πατέρας του. Και τον τίμησε, τον υποστήριξε.
Με επικεφαλής τη Βρετανία, και σε μια επίδειξη αμοραλισμού και υποκρισίας, η… ευρωπαϊκή Δύση (διότι προς τιμήν τους οι ΗΠΑ ακολουθούν εντελώς διαφορετική στάση, βαθειά ρεαλιστική και πολιτική, η οποία εντυπωσιάζει και δημιουργεί ελπίδες) μέχρι στιγμής πιέζει ασφυκτικά και διακηρύσσει ότι ο Μουαμάρ Καντάφι πρέπει να δικαστεί από διεθνές δικαστήριο!
Δηλαδή όταν μη επανδρωμένα αεροσκάφη της Δύσης στοχοποιούν στο Αφγανιστάν και επιχειρούν να εξουδετερώσουν ισλαμιστές εξτρεμιστές και συνήθως στέλνουν στον άλλο κόσμο και γυναικόπαιδα, για ποιο λόγο ουδείς θα πρέπει – πάντα με τη δική τους λογική – να κληθεί να δώσει εξηγήσεις σε κάποιο διεθνές δικαιοδοτικό όργανο; Μήπως διότι τα ιδρύσαμε εμείς στη Δύση, διακηρύσσοντας αρχές οι οποίες ισχύουν για όλους εκτός από εμάς του ίδιους;
Δηλαδή οι Βρετανοί θέλουν να πιστέψουμε ότι δεν γνώριζαν ότι ο βομβιστής του Λόκερμπι, Αλ Μεγκράχι, ΔΕΝ βρισκόταν στο τελευταίο στάδιο ασθένειας; Τότε που συναλλάσσονταν με το καθεστώς Καντάφι, ο… συνταγματάρχης δεν ήταν κακός; Και στο απόγειο της υποκρισίας, Σκοτσέζοι λέει εισαγγελείς θέλουν να ανακρίνουν τον Μούσα Κούσα για την υπόθεση… Αυτοί που έσκυψαν το κεφάλι και άφησαν τον βομβιστή ελεύθερο διότι τα συμβόλαια της BP ήταν προφανώς πολύ πιο σημαντικά!
Ή όταν οι Γάλλοι δεν κατόρθωσαν να του πουλήσουν τα μαχητικά τέταρτης γενιάς Rafale που προσπαθούσαν επειδή φοβήθηκαν να του πουλήσουν και υποστρατηγικά βλήματα SCALP, δεν γνώριζαν τίποτε για όσα τον κατηγορούν και θέλουν να τον δικάσουν σήμερα; Αυτά τα μαχητικά έστειλαν για να τον βομβαρδίσουν, αξιοποιώντας τη συγκυρία ως… πασαρέλα για να εντυπωσιάσουν άλλους πιθανούς πελάτες και να τα πουλήσουν αλλού.
Καμία απολύτως συμπάθεια δεν έχουμε, προσωπικά, προς τον Λίβυο δικτάτορα. Τι όμως περιμέναμε να κάνει, ή μάλλον, τι ήταν λογικό να πράξει όταν ξεκίνησαν οι συγκρούσεις με στόχο την ανατροπή του, ώστε να μην θεωρηθεί «εγκληματίας», να μην χρησιμοποιήσει τις δυνάμεις ασφαλείας; Δηλαδή όταν οι Βρετανοί κρεμούσαν του Κύπριους αγωνιστές (και αυτοί δεν ήταν καν Κύπριοι, όπως στη χώρα του Καντάφι η σύγκρουση είναι ανάμεσα σε άτομα που νομίμως έχουν λόγο για τις εξελίξεις, ενώ οι Βρετανοί ήταν απλώς εγκληματικά στοιχεία) μήπως θα πρέπει να παραδεχτούν τότε ότι εκκρεμούν κάποιες υποθέσεις στη διεθνή Δικαιοσύνη;
Για κάποιον δικό της λόγο, η εξήγηση του οποίου άπτεται της ειδικότητας των ψυχιάτρων (ούτε καν ψυχολόγων) η Δύση κάνει ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό να καταστρέψει όποια αξιοπιστία έχει μείνει στους διεθνείς δικαιοδοτικούς θεσμούς τους οποίους η ίδια δημιούργησε…
Το θέμα είναι ότι όπως στην περίπτωση του Κοσσυφοπεδίου η μεροληπτική στρατιωτική παρέμβαση της Δύσης απέτρεψε έναν έντιμο συμβιβασμό (τη διχοτόμηση του Κοσσυφοπεδίου την οποία σήμερα όλοι βλέπουν ως λύση, μετά το τραγικό αδιέξοδο που οι ίδιοι δημιούργησαν), έτσι και στη Λιβύη, οι αντικαθεστωτικοί που θεωρούν ότι έχουν την προστασία της Δύσης, δεν επιθυμούν διαπραγματεύσεις με τον γιο του Καντάφι!
Να πιστέψουμε ότι θα συνετιστούν από τους Δυτικούς και θα κάτσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Δύσκολο με βάση την Ιστορία τους. Όλες οι ελπίδες για κάποια λογική εξέλιξη στην κατεύθυνση της αποκλιμάκωσης επαφίενται στους Αμερικανούς! Δυστυχώς! Διότι η Ευρώπη απέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ως γεωπολιτική οντότητα είναι για γέλια και ότι οι ανεπαρκείς ηγέτες της αδυνατούν να την καταστήσουν γεωπολιτικό, πέρα από γεωοικονομικό μέγεθος στο διεθνές σύστημα.
Όσον αφορά τον ελληνικό ρόλο θα πρέπει να αναφερθεί ότι η στάση αναμονής του Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται να αποδίδει καρπούς. Η εμπλοκή του στην υπόθεση ήρθε ως φυσικό επακόλουθο της διατήρησης ανοικτών διαύλων επικοινωνίας και με τις δυο πλευρές. Πλέον, εάν η πρωτοβουλία προχωρήσει, είναι πιθανό να την αξιοποιήσει σε μια προσπάθεια να δώσει νέα πνοή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, κινούμενος σε συντονισμό με τον Ερντογάν.
Μήπως να κοίταζε λίγο να λάβει τις απαραίτητες εγγυήσεις για το ζήτημα της Γαύδου, αντί να επιδιώκει να προβάλλει μια άλλη εικόνα για την Τουρκία, χώρα την οποία θα βρει ακόμα και στρατιωτικά απέναντί του σε περίπτωση που δεν υποχωρήσει στο θέμα του Καστελορίζου; Ο ίδιος μπορεί και να το συζητούσε (την υποχώρηση στο θέμα του Καστελορίζου, για χάρη της ειρήνης…), το πρόβλημα είναι ότι μετά δεν θα μπορέσει να σταθεί ούτε δευτερόλεπτο, διότι όπως έχουμε εξηγήσει κατ’ επανάληψη, πλέον οι ειρηνιστικές μας φαντασιώσεις… παρεμποδίζουν την ενεργειακή ασφάλεια της Ευρώπης.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου