Με την αριστουργηματική ταινία του «Όνειρα» χτυπούσε είκοσι ολόκληρα χρόνια την καμπάνα του πυρηνικού κινδύνου.
Ουδείς προφήτης εις την εαυτού πατρίδα...
Είκοσι ολόκληρα χρόνια φλεγότανε το γιαπωνέζικο βουνό Φούτζι στις κινηματογραφικές οθόνες ενώ η «μυρμηγκιά» των κομπάρσων της ταινίας έτρεχε μακριά από τη φωτιά...
-Τι συμβαίνει; Έγινε έκρηξη στο ηφαίστειο;
-Όχι στο ηφαίστειο. Στο πυρηνικό εργοστάσιο! Οι έξι πυρηνικοί αντιδραστήρες σκάνε ο ένας μετά τον άλλο!
-Που να πάμε για να σωθούμε;
-Δεν υπάρχει πουθενά σωτηρία.
-Να πέσουμε στη θάλασσα.
-Ούτε η θάλασσα μας σώζει. 'Έχει γεμίσει ραδιενέργεια.
-Τα δελφίνια φεύγουν, πάνε στα βαθειά.
-Θα πεθάνουν κι αυτά.
Ένας πυρηνικός επιστήμονας με πλάκα τα γαλόνια των διδακτορικών πάνω στο μαύρο κοστούμι του μιλούσε σε ένα νεαρό άντρα, που προσπαθούσε να διώξει με το μπουφάν του την «κάπνα» της ραδιενέργειας μακριά από τα δυο μωρά παιδιά του που έκλαιγαν στην αγκαλιά της μάνας τους:
-Τα βλέπεις αυτά τα σύννεφα; Το κόκκινο είναι πλουτώνιο 239. Το κίτρινο είναι στρόντιο 90. Το μωβ είναι καίσιο 137. Η ραδιενέργεια είναι αόρατη. Εμείς τη χρωματίσαμε μόνο και μόνο για να ξέρουμε τι είναι αυτό που μας σκοτώνει. Η ηλιθιότητα των ανθρώπων είναι απίστευτη!
Η μωρομάνα έσφιξε τα παιδιά στην αγκαλιά της και έβαλε τις φωνές:
-Αν δεν τους κρεμάσουν αυτούς που έφτιαξαν τα πυρηνικά εργοστάσια, θα τους σκοτώσω εγώ με τα χέρια μου.
-Δεν χρειάζεται να κάνεις τον κόπο, απάντησε ο επιστήμονας. Θα τους σκοτώσει και αυτούς η ραδιενέργεια.
Είκοσι ολόκληρα χρόνια χτυπούσε την καμπάνα ο Κουροσάβα και οι συμπατριώτες του (λαός και κυβερνήσεις) οι κατακαμένοι από τις βόμβες του Ναγκασάκι και της Χιροσίμα αγρούς αγόραζαν...
Γράφει η
Ντίνα Εξάρχου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου