Σήμερα γιορτάζεται η 4η Ιουλίου. Σε ολόκληρη την Αμερική, οι άνθρωποι θα μαζευτούν για να ψήσουν στις αυλές τους, να παρελάσουν στους δρόμους των πόλεων, και να απολαύσουν τα νυχτερινά πυροτεχνήματα.
Σήμερα οι Αμερικάνοι γιορτάζουν τα 235α γενέθλια της χώρας τους. Σαν σήμερα, το 1776, οι 13 αποικίες αποσκίρτησαν από τη Βρετανία, ιδρύοντας ένα νέο έθνος, ελεύθερο να κυβερνά τον εαυτό του, και στο οποίο ο κάθε πολίτης θα είχε το αναφαίρετο δικαίωμα στη «ζωή, στην ελευθερία, και στην επιδίωξη της ευτυχίας». Ένα έθνος που στη πορεία εξελίχτηκε στο σημαντικότερο του πλανήτη.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Από την άλλη, οι ΗΠΑ είναι ένα έθνος με σήμα κατατεθέν του την αισιοδοξία, ακόμη και σε εποχές αβεβαιότητας και αμφιβολιών.
Με τη χώρα να είναι μπλεγμένη σε τρία ανοιχτά πολεμικά μέτωπα, χτυπημένη από μια βαθιά ύφεση, και απογοητευμένη τόσο από τον πρόεδρο Ομπάμα, όσο και από την ρεπουμπλικανική αντιπολίτευση, η εθνική διάθεση δεν είναι καθόλου καλή.....
πηγήΜια παρόμοια 4η Ιουλίου ήταν το 1980, όταν και πάλι υπήρχε ύφεση, το πετρέλαιο είχε εκτοξευτεί στα ύψη, και οι Ιρανοί κρατούσαν 53 Αμερικανούς ομήρους στη Τεχεράνη. Σήμερα, τα πράγματα είναι χειρότερα. Όπως λέει ο δημοσκόπος Frank Luntz : «Την εποχή του Κάρτερ, όλοι νόμιζαν πως απέτυχαν οι ελίτ, κι όχι το σύστημα. Πιστεύαμε πως τα θαλάσσωσαν οι κυβερνώντες. Δεν κατηγορούσαμε τους εαυτούς μας». Σήμερα, οι περισσότεροι Αμερικάνοι πιστεύουν πως η κατάσταση θα χειροτερέψει, και πως οι καλές εποχές δεν πρόκειται να επιστρέψουν ποτέ.
Σε μια πρόσφατη δημοσκόπηση των NY Times & CBS, το 39% των ερωτηθέντων μιλάνε για μια μόνιμη παρακμή, και δεν πιστεύουν πως θα επανέλθει ποτέ η οικονομία. Τον περασμένο Οκτώβριο, το αντίστοιχο ποσοστό ήταν 28%. Το 48% πιστεύει πως αναμένεται ένα δεύτερο οικονομικό κραχ.
Οι δημοσκοπήσεις αποκαλύπτουν πως το 44% των Αμερικανών πιστεύουν πως οι καλές εποχές αποτελούν οριστικό παρελθόν, το 57% δεν αναμένει ότι τα παιδιά τους θα ζήσουν όπως αυτοί, και το 53% ισχυρίζεται ότι είναι πολύ λιγότερο ελεύθεροι απ ότι πριν 5 μόλις χρόνια.
Τι συμβαίνει; Πως αυτή η χώρα των γενναίων, των ελεύθερων, που πριν από 3 χρόνια εξέλεξε για πρόεδρο έναν νεαρό μαύρο, με την ελπίδα για αλλαγή, κατέληξε έτσι;
Μια αιτία είναι η άσχημη οικονομία. Πιο σημαντική όμως αιτία είναι η διάρκεια αυτής της ύφεσης. Η χαρούμενη ατμόσφαιρα του 2008, με την εκλογή του Ομπάμα, τερματίστηκε άδοξα. Υπήρχαν υποσχέσεις ότι το πακέτο κινήτρων ύψους $787 δισ. θα μειώσει την ανεργία, αλλά αυτή έφτασε το 9.1% σε σχέση με το 7.8% επί Μπους. Το δε εθνικό έλλειμμα τριπλασιάστηκε, και σήμερα είναι στα $1.5 τρισεκατομμύρια!
Στη Ουάσιγκτον επικρατεί ένα πολιτικό αδιέξοδο, με τους Δημοκρατικούς να θέλουν αυξήσεις φόρων και μείωση του ελλείμματος, και τους Ρεπουμπλικάνους κάθετα αντίθετους σε οποιαδήποτε φορολογική επιβάρυνση. Χαρακτηριστικό του δηλητηριασμένου κλίματος, ο ισχυρισμός των Δημοκρατικών ότι οι αντίπαλοί τους θέλουν συνειδητά να πλήξουν την οικονομία για να μην επανεκλεγεί ο Ομπάμα!
Το υπουργείο Οικονομικών προειδοποιεί για σκληρές συνέπειες αν μέχρι και τον Ιούλιο δεν υπάρξει συμφωνία, και η χώρα κηρύξει στάση πληρωμών. Ο Ομπάμα ανακεφαλαίωσε τη στάση των Ρεπουμπλικάνων λέγοντας «Θέλετε να διακινδυνέψετε την ασφάλεια των παιδιών σας ώστε κάποιος πάμπλουτος που διαθέτει ιδιωτικό τζετ, να έχει φορολογικές ελαφρύνσεις;».
Στην εξωτερική πολιτική υπήρξε ένα διάλειμμα χαράς, με την εκτέλεση του Μπιν Λάντεν στο Πακιστάν. Όμως, η απόφαση του προέδρου να αποσύρει 33.000 στρατιώτες από το Αφγανιστάν, είχε ως αποτέλεσμα πολλοί να θεωρήσουν ότι οι ΗΠΑ υποχωρούν και παραδίνονται. Πριν από ένα χρόνο, σαν σήμερα, ο στρατηγός Petraeus ανέλαβε τη διοίκηση των δυνάμεων του Αφγανιστάν, δηλώνοντας πως «θα νικήσουμε». Τώρα οι δυνάμεις αποχωρούν, χωρίς καμιά αναφορά στο αν νικήσαμε ή χάσαμε, ενώ επιστρέφει και ο
Petraeus για να αναλάβει την CIA.
Παράλληλα, στην επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη, η Αμερική του Ομπάμα έπιασε την πίσω θέση, δίνοντας την πρωτοβουλία στους Ευρωπαίους, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί ο όρος «ηγούμαστε από πίσω».
Βέβαια οι Αμερικάνοι δεν κατηγορούν αποκλειστικά τον πρόεδρο. Η εθνική κατάπτωση δεν έχει να κάνει με μια μόνο κυβέρνηση. Όπως λέει ο Luntz: «Κάθε θεσμός στην Αμερική έχει καταρρεύσει… η εκκλησία δεν είναι αυτή που ήταν, χάρη στα τόσα σκάνδαλα, τα ΜΜΕ δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη όπως πριν από 20-30 χρόνια. Οι μεγάλες επιχειρήσεις δεν είναι πλέον αξιόπιστες».
Η ανάπτυξη των κοινωνικών δικτύων, των μπλογκς, και της καλωδιακής τηλεόρασης, σε συνδυασμό με την παρακμή των μεγάλων ραδιοτηλεοπτικών δικτύων και του τύπου, σημαίνει πως οι Αμερικάνοι έχουν μεγαλύτερη πρόσβαση στη πληροφόρηση, η οποία όμως είναι μερική, και πνίγεται στις απόψεις. Και επειδή υπάρχει πλέον μεγάλη επιλογή, ο καθένας διαλέγει και ενημερώνεται από πηγές που ενισχύουν τις ήδη διαμορφωθείσες απόψεις του, αποκλείοντας αντίθετες γνώμες.
Μια από τις ελάχιστες ειδήσεις τελευταία που κάλυψε όλα τα πολιτικά στρώματα, ήταν η σύλληψη του τότε αρχηγού του ΔΝΤ Dominique Strauss-Kahn. Όλοι συμφώνησαν πως μόνο στην Αμερική θα μπορούσαν να υπερισχύσουν τα δικαιώματα μιας αφρικανής μετανάστριας σε αυτά ενός πανίσχυρου αλαζονικού πολιτικού. Ακόμη όμως κι αυτό κατέρρευσε προχθές, με την αποκάλυψη ότι η γυναίκα συνεργάστηκε με εγκληματίες ώστε να κερδίσει χρηματικά οφέλη από το περιστατικό. Τώρα, ο γλοιώδης Γάλλος είναι έτοιμος να διεκδικήσει τη προεδρία της χώρας του, ενισχυμένος από τον άκρατο αντιαμερικανισμό που επικρατεί στη Γαλλία.
Οι ενδιάμεσες εκλογές του 2010 ανέδειξαν το κίνημα Tea Party, που θέλει περιορισμένο κράτος, και χαμηλή φορολόγηση, εμπνευσμένο από τους επαναστάτες που έδιωξαν τους Άγγλους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που ίσως φέρει τα πάνω κάτω στην αμερικανική πολιτική σκηνή.
Σε όλες τις προηγούμενες εκλογικές μάχες, η επιλογή ήταν το λιγότερο από τα δυο κακά. Το 2010 όμως η εκλογή είχε να κάνει με την εκδίωξη των άχρηστων. Όπως προβλέπει ο Luntz, το 2012 οι εκλογές θα αφορούν στο «κανέναν από τους δυο».
Αυτό που χρειάζεται είναι η αισιοδοξία. Κάτι απαραίτητο, αν είναι να παρθούν ρίσκα. Χωρίς αισιοδοξία, θα πραγματοποιηθεί η αυτοεκπληρούμενη προφητεία περί της αμερικανικής παρακμής.
Το 1980 εξελέγη ο Ρέιγκαν με μήνυμά του την αισιοδοξία. Σήμερα δεν βλέπουμε κάποιον νέο Ρέιγκαν να ξεπροβάλλει. Και το χειρότερο είναι ότι όλα όσα εκπροσωπούσε από πλευράς αισιοδοξίας, απουσιάζουν σήμερα που γιορτάζεται η 4η Ιουλίου.
S.A.-Daily Telegraph
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου