Πανικός στο Μαντρί…

Μια μέρα ο τσοπάνης μάζεψε γύρω του όλα τα ζώα του μαντριού για να τους μιλήσει σοβαρά.
«Αγαπημένα μου πρόβατα, λατρεμένα μου κατσίκια, τιμημένα μου σκυλιά. Ξέρετε όλα σας για την κρίση που επικρατεί. Το γάλα που παράγετε λιγοστεύει συνεχώς, και μου βγαίνει όλο και πιο ξινό. Το κατσιασμένο μαλλί σας μόλις σάς κουρέψω γεμίζει σκόρους. Το κρέας σας είναι σκληρό και άνοστο. Ενώ εκείνο το Ευρωπαϊκό γάλα… είναι όλο άρωμα και γλύκα… εκείνο το ινδικό μαλλί, είναι σαν μετάξι… εκείνα τα κινέζικα κρέατα… είναι δέκα φορές πιο φτηνά…

Είμαι όμως ο τσομπάνης σας, από πάππο προς πάππο, και σάς αγαπώ απεριόριστα, γι’ αυτό και θα σάς σώσω. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό μόνος μου, γιατί εκείνος ο άθλιος, ο ακατονόμαστος, ο άχρηστος, ο προηγούμενος τσομπάνης ντε, σάς είχε κακομάθει με τζάμπα σανό, κι έκλεβε ασύστολα στα στέγαστρα και στις ποτίστρες.

Τόσα χρόνια όμως έχουμε περάσει τόσα και τόσα μαζί… χαρές, λύπες, αγωνίες, επιτυχίες… Είμαι υπεύθυνος για σας, και πρέπει οπωσδήποτε να σάς σώσω, το θεωρώ χρέος μου. Όσο δύσκολες κι αν είναι οι αποφάσεις που πρέπει να πάρω, δύσκολες τόσο για σάς, όσο και για μένα.

Γύρω τα πρόβατα είχαν σαστίσει. ακόμα και τα συνήθως φωνακλάδικα και θρασεία τσομπανόσκυλα άκουγαν άφωνα και σκυθρωπά. Ο Τσομπάνης συνέχισε, πιο χαμηλόφωνα:

Μέσα σε αυτήν την εξαιρετικά κρίσιμη κατάσταση, ένας μόνος τρόπος υπάρχει για να σώσω το Μαντρί, και θα το κάνω, όποιο κι αν είναι το κόστος. Το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει, μέχρι και έρπη έβγαλα, αλλά το αποφάσισα και δεν θα κάνω ε τίποτα πίσω, κι ας μην ξαναεκλεγώ ποτέ τσομπάνης:

Θα σάς φέρω το λύκο.

toatomo