ΑΚΟΜΗ δεν έχουμε πάρει ούτε τη δεύτερη δόση των δανεικών και ένας επιπλέον μύθος έχει αρχίσει να καλλιεργείται: ότι το μνημόνιο είναι προσωρινό και ότι ουσιαστικά από τον επόμενο χρόνο, όσο θα επιτυγχάνουμε τους στόχους μας, θα αρχίσει σιγά σιγά να χαλαρώνει.
ΤΟ λέει ρητά σχεδόν η κυβέρνηση, ενώ ο κ. Σαμαράς μιλάει πλέον για επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη και το ΔΝΤ ώστε να αλλάξουν οι όροι της τρόικας. Για την Αριστερά ούτε λόγος. ΜΑΚΑΡΙ να ήταν έτσι. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι και αν δεν υπήρχε η τρόικα θα έπρεπε να την εφεύρουμε. Γιατί η λιτότητα την προσεχή τριετία μπορεί να είναι και θα είναι προσωρινή. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί ωστόσο, με μικρές εξαιρέσεις, δεν πρόκειται να ανατραπούν. Για πάρα πολλούς λόγους......
Ο πρώτος είναι προφανής. Όταν με το καλό βγούμε από την καραντίνα των αγορών, το χρέος της Ελλάδας, αναλογικά, θα εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, πολύ πάνω από το 100% του εθνικού μας εισοδήματος.
ΕΤΣΙ, ακόμα και χωρίς τους νέους αυστηρούς μηχανισμούς ελέγχου που θεσμοθετεί η Ευρώπη,δύσκολα θα βρεθεί κυβέρνηση έτοιμη να παίξει με τη φωτιά και να οδηγήσει σε νέα αύξηση των ελλειμμάτων.
Η δημοσιονομική πειθαρχία ωστόσο είναι η κορυφή μόνο του παγόβουνου. Γιατί το μνημόνιο έρχεται στην πραγματικότητα να επιλύσει μερικά από τα πιο ουσιαστικά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ασφαλιστικό.
ΓΙΑ δεκαετίες είχαμε χτίσει ένα σύστημα «δικαιούχων» χωρίς την παραμικρή πρόνοια για τη βιωσιμότητά του. Προφανώς όσο αυξάνονται οι μισθοί, θα αυξάνονται και οι συντάξεις. Μπορεί ακόμη να αυξηθούν τα επιδόματα που αντικατέστησαν τη 13η και τη 14η σύνταξη. Οι βασικές παράμετροι,ωστόσο, που ορίζουν την αναλογικότητα των συντάξεων σε σχέση με τις κρατήσεις μόνο σκληρότερες μπορεί να γίνουν και όχι ελαφρότερες καθώς αυξάνονται οι συνταξιούχοι και μειώνονται οι εργαζόμενοι.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένας τρίτος, «υπαρξιακός» κατά κάποιο τρόπο, λόγος που μας επιβάλλει να σκεφτούμε τι είδους οικονομία θέλουμε και κατά συνέπεια σε ποιους κανόνες θα υπακούσουμε.
ΩΣ σήμερα είχαμε καταφέρει να πατάμε σε δύο βάρκες. Ημασταν μια ανοικτή και σε πολλούς τομείς δυναμική οικονομία, που διατηρούσε ταυτόχρονα θυλάκους διαφθοράς και συντεχνιακών προνομίων. Ηδη φτάσαμε σε αδιέξοδο. ΑΝ θέλουμε να συνεχίσουμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε ανοικτοί και ανταγωνιστικοί, αν θέλουμε ουσιαστικά να διατηρήσουμε τον σημερινό τρόπο ζωής μας, τότε άλλος δρόμος από το να αποδεχθούμε τις πειθαρχίες της αγοράς δεν υπάρχει.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Αρκεί να γνωρίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Διότι αν απλώς ψάχνουμε για άλλοθι προκειμένου να αποφύγουμε τις αλλαγές που απαιτούνται, τότε σε λίγα χρόνια η γενιά των 700 ευρώ μπορεί να μας φαίνεται πολυτέλεια- όπως είναι πολυτέλειασε τόσο πολλές κοντινές ή μακρινές μας χώρες!
ΤΟ λέει ρητά σχεδόν η κυβέρνηση, ενώ ο κ. Σαμαράς μιλάει πλέον για επαναδιαπραγμάτευση με την Ευρώπη και το ΔΝΤ ώστε να αλλάξουν οι όροι της τρόικας. Για την Αριστερά ούτε λόγος. ΜΑΚΑΡΙ να ήταν έτσι. Η αλήθεια ωστόσο είναι ότι και αν δεν υπήρχε η τρόικα θα έπρεπε να την εφεύρουμε. Γιατί η λιτότητα την προσεχή τριετία μπορεί να είναι και θα είναι προσωρινή. Τα μέτρα που έχουν ληφθεί ωστόσο, με μικρές εξαιρέσεις, δεν πρόκειται να ανατραπούν. Για πάρα πολλούς λόγους......
Ο πρώτος είναι προφανής. Όταν με το καλό βγούμε από την καραντίνα των αγορών, το χρέος της Ελλάδας, αναλογικά, θα εξακολουθεί να είναι ένα από τα μεγαλύτερα στον κόσμο, πολύ πάνω από το 100% του εθνικού μας εισοδήματος.
ΕΤΣΙ, ακόμα και χωρίς τους νέους αυστηρούς μηχανισμούς ελέγχου που θεσμοθετεί η Ευρώπη,δύσκολα θα βρεθεί κυβέρνηση έτοιμη να παίξει με τη φωτιά και να οδηγήσει σε νέα αύξηση των ελλειμμάτων.
Η δημοσιονομική πειθαρχία ωστόσο είναι η κορυφή μόνο του παγόβουνου. Γιατί το μνημόνιο έρχεται στην πραγματικότητα να επιλύσει μερικά από τα πιο ουσιαστικά διαρθρωτικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ασφαλιστικό.
ΓΙΑ δεκαετίες είχαμε χτίσει ένα σύστημα «δικαιούχων» χωρίς την παραμικρή πρόνοια για τη βιωσιμότητά του. Προφανώς όσο αυξάνονται οι μισθοί, θα αυξάνονται και οι συντάξεις. Μπορεί ακόμη να αυξηθούν τα επιδόματα που αντικατέστησαν τη 13η και τη 14η σύνταξη. Οι βασικές παράμετροι,ωστόσο, που ορίζουν την αναλογικότητα των συντάξεων σε σχέση με τις κρατήσεις μόνο σκληρότερες μπορεί να γίνουν και όχι ελαφρότερες καθώς αυξάνονται οι συνταξιούχοι και μειώνονται οι εργαζόμενοι.
ΥΠΑΡΧΕΙ όμως και ένας τρίτος, «υπαρξιακός» κατά κάποιο τρόπο, λόγος που μας επιβάλλει να σκεφτούμε τι είδους οικονομία θέλουμε και κατά συνέπεια σε ποιους κανόνες θα υπακούσουμε.
ΩΣ σήμερα είχαμε καταφέρει να πατάμε σε δύο βάρκες. Ημασταν μια ανοικτή και σε πολλούς τομείς δυναμική οικονομία, που διατηρούσε ταυτόχρονα θυλάκους διαφθοράς και συντεχνιακών προνομίων. Ηδη φτάσαμε σε αδιέξοδο. ΑΝ θέλουμε να συνεχίσουμε, αν θέλουμε να παραμείνουμε ανοικτοί και ανταγωνιστικοί, αν θέλουμε ουσιαστικά να διατηρήσουμε τον σημερινό τρόπο ζωής μας, τότε άλλος δρόμος από το να αποδεχθούμε τις πειθαρχίες της αγοράς δεν υπάρχει.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ υπάρχουν και διαφορετικές απόψεις. Αρκεί να γνωρίζουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Διότι αν απλώς ψάχνουμε για άλλοθι προκειμένου να αποφύγουμε τις αλλαγές που απαιτούνται, τότε σε λίγα χρόνια η γενιά των 700 ευρώ μπορεί να μας φαίνεται πολυτέλεια- όπως είναι πολυτέλειασε τόσο πολλές κοντινές ή μακρινές μας χώρες!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου