Προφανώς όχι – αν λάβουμε υπόψη μας ότι ακόμη δεν έχουμε αποφασίσει να ρεζιλέψουμε την Γερμανία για όσα διέπραξε, καταστρέφοντας την Ελλάδα, στη διάρκεια της ναζιστικής Κατοχής. Κι’ ας έχουμε όλα τα πειστήρια του εγκλήματος
Προφανώς όχι – αν λάβουμε υπόψη μας πως ούτε στη Φινλανδία έχουμε τολμήσει να υπενθυμίσουμε τη δική της (δήθεν «ουδέτερη») στάση στη διάρκεια του Πολέμου....
Προφανώς όχι – αν λάβουμε υπόψη μας πως ούτε που έχουμε θυμηθεί τη στάση του Όλι Ρεν έναντι της Τουρκίας, όταν ήταν Επίτροπος αρμόδιος για την Διεύρυνση.
Ένας απίστευτος εθελοδουλισμός ρίχνει βαριά τη σκιά του πάνω στη ρημαγμένη (από τους κατακτητές, τον εμφύλιο, τους δοσιλόγους, τους κλέφτες και τους ανίκανους) χώρα.
Γι’ αυτό και μέχρι στιγμής δεν έχει υπάρξει επίσημη αντίδραση στις προσβλητικές δηλώσεις Όλι Ρεν, που (προφανώς εξυπηρετώντας την κυβέρνηση και ίσως και μετά από αίτημά της) με επιτακτικό ύφος κάλεσε τα ελληνικά κόμματα να προσφέρουν την συναίνεσή τους.
Η μόνη αντίδραση ήλθε από μια γυναίκα, την ευρωβουλευτή Ρόδη Κράτσα, που εξέδωσε αμέσως ανακοίνωση, καλώντας τον Επίτροπο να εξηγήσει τι εννοεί και πώς μπορεί να γίνει αυτό σε συνθήκες Δημοκρατίας και λειτουργίας του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος, όπου όλοι έχουν τους διακριτούς τους ρόλους.
Συναίνεση επιζητεί η κυβέρνηση, συναίνεση ζήτησε, λειτουργώντας ως φερέφωνό της, ο κ. Ρεν, ουσιαστικά απαιτώντας να σταματήσουν οι κομματικές διαφωνίες, δηλαδή να ανασταλεί η λειτουργία του κοινοβουλευτικού πολιτεύματος.
Και δεν του απάντησε κανείς πως συναίνεση εκ των υστέρων δεν γίνεται. Δεν του είπε κανείς πως αν το πρόβλημα είναι το έλλειμμα συναίνεσης, φταίει κι’ αυτός που καθόταν και άκουγε την κυβέρνηση και τον κ. Παπακωνσταντίνου (τον οποίο έχει επαινέσει ουκ ολίγες φορές), τότε που του έλεγαν πως τους έχουν όλους στο τσεπάκι τους: Μια εκλογική νίκη με δέκα μονάδες διαφορά, 165 βουλευτές, δαιμονοποίηση της αντιπολίτευσης, διασυρμός της χώρας ώστε να υποκύψει σε εντολές.
Αν ήθελε συναίνεση η κυβέρνηση, έπρεπε να την επιδιώξει στο διάστημα που μεσολάβησε μεταξύ των εκλογών του Οκτωβρίου 2009 και του Απριλίου 2010, οπότε και αποφασίστηκε η προσφυγή. Και όχι να χάνει τον χρόνο της με διάφορα φληναφήματα και προπαγάνδες του τύπου «θα τα καταφέρουμε με τις δικές μας δυνάμεις», «δεν έχουμε ζητήσει οικονομική βοήθεια, μόνο πολιτική στήριξη», «δεν υπάρχει Σχέδιο Β», «η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν βρίσκεται στο τραπέζι».
Τότε έπρεπε να επιδιώξει την συναίνεση η κυβέρνηση, καλώντας τους όλους, δίνοντάς τους τα στοιχεία και συμφωνώντας μαζί τους για την πορεία που θα ακολουθούσε η χώρα – αν θα έπαιρνε το δάνειο των 25 δις ευρώ που προσφερόταν από την ελεύθερη αγορά τον Ιανουάριο του 2010, αν θα προχωρούσε αμέσως σε κάποιες αποκρατικοποιήσεις, αν, τέλος πάντων, είχε να πει και κάποιος άλλος τη γνώμη του εκτός από τον κ. Παπακωνσταντίνου.
Και όχι να μας λένε τώρα (μαζί με τους κολαούζους του Μνημονίου) πως δεν υπήρχε χρόνος και πως έπρεπε να γίνουν όλα μέσα σε μια εβδομάδα, διότι διαφορετικά δεν θα πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις;
Για ποιους μισθούς και συντάξεις μιλάνε; Από τα 15 δις ευρώ της δόσης του δανείου, τα 13 σχεδόν πήγαν σε υποχρεώσεις παρελθόντων ετών.
Και πού ήταν τότε ο κ. Ρεν να βγει μπροστά και αντί να δίνει συγχαρητήρια και να μας εύχεται καλό κουράγιο, να απαιτήσει συνεννοήσεις με τις υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις – όπως είδαμε πρόσφατα να συμβαίνει στην Πορτογαλία; Τόσο μεγάλη εμπιστοσύνη του ενέπνευσαν οι κ.κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου;
Και γιατί δεν ανακαλούν στην τάξη τον κ. Ρεν, που απλώς μας χρησιμοποιεί για να παραστήσει το καλό παιδί στους ευρωσκεπτικιστές «Αληθινούς Φινλανδούς», προκειμένου να αναρριχηθεί στον προεδρικό θώκο της πατρίδας του;
Αν ο κ. Ρεν θέλει να στείλει το μήνυμα στην πατρίδα του πως «αυτός μας τα είπε και αμαρτίαν ουκ έχει», πρέπει τουλάχιστον να του το πούμε.
Η στήριξη στην Τουρκία
Μήπως δεν είναι γνωστός ο ρόλος του κ. Ρεν τον καιρό που έκανε τον Επίτροπο για την Διεύρυνση ή τότε που η πατρίδα του είχε την προεδρία της ΕΕ;
Από τη μια ερχόταν (το 2006) στην Ελλάδα για να στείλει μήνυμα στην Τουρκία για την ανάγκη εφαρμογής της τελωνειακής ένωσης και το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων στα κυπριακά πλοία και αεροπλάνα και από την άλλη αποδεχόταν εκθέσεις της Κομισιόν, σύμφωνα με τις οποίες η άρση του casus belli δεν αποτελούσε όρο για την πρόοδο των διαπραγματεύσεων ΕΕ – Τουρκίας.
Από τη μια έλεγε πως «δεν υπάρχει παρακαμπτήριος οδός για την Τουρκία» και από την άλλη υιοθετούσε τον «δεκάλογο Γκιουλ» για ταυτόχρονη άρση όλων των περιορισμών στην Κύπρο και στην Τουρκία, υπογραμμίζοντας την… εποικοδομητική συμβολή της Τουρκίας στις προσπάθειες επίλυσης του Κυπριακού, με αναφορές στην… απομόνωση των Τουρκοκυπρίων και στην «εκκρεμότητα» σχετικά με το απευθείας εμπόριο.
Θυμάται κανείς ότι τότε (το 2006) η φινλανδική προεδρία προωθούσε συστηματικά το άνοιγμα νέων κεφαλαίων προς διευκόλυνση της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας, προκαλώντας την αντίδραση Αθήνας και Λευκωσίας;
Θυμάται κανείς ότι η φινλανδική προεδρία υποχώρησε από την σύγκληση – υπό την ΕΕ - τριμερούς διάσκεψης (Ελλάδας, Τουρκίας, Κύπρου), επειδή η Άγκυρα επέμενε για τετραμερή, με την συμμετοχή της… «Τουρκικής Δημοκρατίας Βόρειας Κύπρου»;
Θυμάται κανείς πως ενώ οι Φινλανδοί φώναζαν για άνοιγμα λιμανιών και αεροδρομίων, μετά η Κομισιόν πάγωσε μόνο τα 8 από τα 35 κεφάλαια, αποφασίζοντας να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για τα υπόλοιπα;
Θυμάται κανείς ότι ο Όλι Ρεν αποκαλούσε «θετικό βήμα» κάθε πονηρή ντρίμπλα της Άγκυρας, επιτρέποντας τη συνέχιση της συζήτησης του κεφαλαίου 31 για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, αν και η Άγκυρα μπλοκάρει μέχρι σήμερα την είσοδο της Κύπρου σε διεθνείς οργανισμούς;
Το κατά Ρεν «θετικό βήμα», ήταν η «προσφορά» της Άγκυρας (προκειμένου να μετριαστούν οι κυρώσεις) να ανοίξει ένα λιμάνι και ένα αεροπλάνο. Μια απόπειρα δηλαδή έμμεσης αναγνώρισης των Κατεχομένων ως κρατικής αρχής, που σταμάτησε εν τη γενέσει της λόγω της κοινής αντίδρασης Αθήνας και Λευκωσίας.
Θυμάται κανείς πως επί Ρεν Επιτρόπου η φινλανδική προεδρία προχώρησε, αιφνιδιαστικά και με σκοπό να προκαταλάβει την Σύνοδο Κορυφής της 14-15 Δεκεμβρίου 2006, στην απόφαση να συζητηθούν τέσσερα από τα οκτώ κεφάλαια που είχε μπλοκάρει η κυπριακή διπλωματία; Και ότι με παρέμβαση Ρεν δόθηκε στην Άγκυρα χρόνος ως το 2009 για την εφαρμογή του Πρωτοκόλλου;
Θυμάται κανείς πως η φινλανδική προεδρία επέμενε μέχρι τέλους να ανοίξουν επτά κεφάλαια και στα σχέδιά της έβαλαν φραγμό οι μόνιμοι αντιπρόσωποι της ΕΕ (Κορεπέρ), που αποφάσισαν να ανοίξει μόνο ένα;
Θυμάται κανείς ότι νωρίτερα, τον Νοέμβριο του 2006, το σχέδιο της φινλανδικής προεδρίας απέκλειε αφενός την επιστροφή των Ελληνοκυπρίων στα Βαρώσια (Αμμόχωστος) και αφετέρου το άνοιγμα των αεροδρομίων στα Κατεχόμενα, χωρίς προηγούμενη συμφωνία του τουρκοκυπριακού καθεστώτος, δηλαδή της Άγκυρας;
Ήταν μια πολύ πονηρή πρόταση-παγίδα, από όπου δεν προέκυπτε σαφώς η επιστροφή των κατοίκων και ουσιαστικά αποσκοπούσε στην απόρριψή της, ώστε να εκληφθεί από την Τουρκία ως προσωρινή απαλλαγή της από την υποχρέωσή της να σεβαστεί το Πρωτόκολλο Σύνδεσης.
Θυμάται κανείς πως μια μέρα πριν από την τελική διατύπωση της έκθεσης της Κομισιόν, η φινλανδική προεδρία είχε φέρει προς συζήτηση ένα ακόμη κεφάλαιο;
Θυμάται κανείς ότι τον Σεπτέμβριο του 2009 ο πρώην Πρόεδρος της Φινλανδίας και βραβευμένος (γιατί άραγε; Μήπως για τον ρόλο του στο Κόσσοβο και την «ανεξαρτητοποίησή» του;) με Νομπέλ Ειρήνης Μάρτι Αχτισαάρι, κατήγγειλε «αδικαιολόγητη» καθυστέρηση στην ενταξιακή πορεία της Τουρκίας, μιας «τόσο σημαντικής για την Ευρώπη χώρας»;
Προφανώς κανείς δεν θυμάται τίποτε – και είναι γνωστές οι συνέπειες για τα έθνη που έχουν κοντή μνήμη.
Άλλα έλεγε μέχρι προχτές
Αλλά μήπως θυμάται κανείς κάτι το πιο πρόσφατο; Όπως, για παράδειγμα, την επίσκεψη του Όλι Ρεν στην Αθήνα, το πρώτο δεκαήμερο του περασμένου Δεκεμβρίου; Όταν, μετά τη συνάντησή του με τον κ. Παπακωνσταντίνου διακήρυξε ότι η Ελλάδα βρίσκεται στον σωστό δρόμο και στον «δεύτερο γύρο των μεταρρυθμίσεων»;
«Ψήφος εμπιστοσύνης από τον Όλι Ρεν», διαβάζαμε στους πηχυαίους τίτλους που με τόση ευκολία υιοθετούνται στην Ελλάδα.
Μήπως μπορεί να μας πει ο κ. Ρεν τι μεσολάβησε από τον περασμένο Δεκέμβριο μέχρι σήμερα; Κατάλαβε ότι τον κοροϊδεύει η Αθήνα; Ή έχει το βλέμμα στραμμένο στο Ελσίνκι και στους εκεί ευρωσκεπτικιστές;
Τότε μάλιστα, ο κ. Ρεν, μιλώντας ενώπιον των Επιτροπών Οικονομικών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, είχε προσφέρει τροφή και για άλλους πηχυαίους τίτλους: «Χωρίς νέους όρους η επιμήκυνση της πληρωμής»!
Δεν πέρασαν ούτε τρεις μήνες και η επιμήκυνση δόθηκε με αντάλλαγμα αποκρατικοποιήσεις της τάξης των 50 δις ευρώ. Κι’ ας έλεγε ότι η διαπραγμάτευση για την επιμήκυνση θα γινόταν με βάση το «υπάρχον Μνημόνιο»!
Τώρα, όμως, ζητά συναίνεση για να εφαρμοστεί το επόμενο μνημόνιο!
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που, στις 5 Μαΐου 2005, όταν στο Αιγαίο είχαμε ρεκόρ παραβιάσεων (συνολικά 92 τουρκικά αεροσκάφη μέσα σε δύο ημέρες), ως Επίτροπος για την Διεύρυνση, από το βήμα Φόρουμ στην Κωνσταντινούπολη, είπε ότι οι παραβιάσεις υπάρχουν μόνο… στους τίτλους των εφημερίδων!
Όπως είχε πει, «εκείνοι που είναι εθισμένοι στους τίτλους των εφημερίδων, μάλλον εκλαμβάνουν τις σχέσεις μεταξύ της Τουρκίας και των γειτόνων ως συνεχείς πηγές έντασης. Ευτυχώς για την ψυχική μου υγεία, ανήκω σε εκείνους που προτιμούν να βλέπουν τα πράγματα από κάποια απόσταση. Όχι μόνο δεν διαπιστώνεται κάποια διαρκής κλιμάκωση, αλλά, αντιθέτως, είμαστε μάρτυρες μιας συνεχούς βελτίωσης»!
Ήταν σα να του είχε (ξανα)επιτεθεί ο Στάλιν και έσπευδε στην αγκαλιά της ναζιστικής Γερμανίας!
Ακούστε, κύριοι κυβερνώντες (λέμε τώρα)! Αν κανείς σας ούτε τα θυμάται όλα αυτά και, επομένως, ούτε μπορεί να τα αξιοποιήσει, τότε επιβεβαιώνεται ότι η χώρα έχει πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Όχι εξαιτίας του Όλι Ρεν, του ζωηρού Στρος-Καν, της Μέρκελ και όλων των υπολοίπων. Αλλά αποκλειστικά και μόνο εξαιτίας σας!
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου