Του Adrián Salbuchi 1
Υπάρχουν κάποιες ανησυχητικές ομοιότητες μεταξύ της ολέθριας δεκαετίας 1991-2001 στην Αργεντινή, που κατέληξε σε τεράστια ανεξόφλητα χρέη, και των πρόσφατων και επικείμενων δεινών που αντιμετωπίζει η Ελλάδα. Και στις δύο περιπτώσεις ευθύνονταν διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί. Και στις δύο χώρες παρατηρήθηκαν μαζικές διαμαρτυρίες και ταραχές με αφορμή τα μέτρα λιτότητας που επέβαλε το ΔΝΤ. Ο Αργεντινός οικονομολόγος Adrián Salbuchi ασκεί οξεία κριτική, κάνοντας ταυτόχρονα έναν απολογισμό αυτής της προσχεδιασμένης κρίσης που δε γνωρίζει σύνορα.
Όταν εμείς οι Αργεντινοί βλέπουμε στις ειδήσεις σήμερα όλα τα φοβερά πράγματα που διαδραματίζονται στην Ελλάδα, δεν γίνεται να μην πούμε: "Αν είναι δυνατόν! Είναι ακριβώς ό,τι γινόταν στην Αργεντινή το Δεκέμβρη του 2001 και στις αρχές του 2002!" Τότε, όπως και τώρα η Ελλάδα, η Αργεντινή βίωνε τη χειρότερη τραπεζική της κρίση, το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος και νομισματική κατάρρευση στην ιστορία της, που οδήγησε σε κοινωνικές αναταραχές, πράξεις τυφλής βίας, εξεγέρσεις και ταξικό πόλεμο.
Ο κοινωνικός αναβρασμός ήταν τόσο μεγάλος που η κυβέρνηση υπό τον τότε πρόεδρο Fernando de la Rúa εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, κυρίως λόγω του ρόλου που είχε παίξει ο διαβόητος υπουργός οικονομίας και υποστηρικτής των τραπεζικών καρτέλ Domingo Cavallo. Ακολούθησε ένα κενό εξουσίας που είχε ως αποτέλεσμα την διαδοχική ορκωμοσία πέντε(!) προέδρων μέσα σε εκείνη τη δραματική τελευταία βδομάδα του Δεκέμβρη του 2001.
Αυτό που οδήγησε την Αργεντινή στο κοινωνικό χάος ήταν η απόπειρα του προέδρου De la Rúa να εφαρμόσει τα απροκάλυπτα άδικα μέτρα λιτότητας που είχε επιβάλει το ΔΝΤ, μέτρα που απαιτούσαν, ως συνήθως, τεράστιες θυσίες από το λαό: βαρύτερους φόρους, περικοπές στην κοινωνική πρόνοια, "εξισορροπημένους προϋπολογισμούς", μηδενικές δαπάνες και άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Αποτέλεσμα ήταν η πτώση του ΑΕΠ της Αργεντινής κατά 40%.
Ο μισός πληθυσμός έπεσε κάτω από το όριο της φτώχιας και οι περισσότεροι από αυτούς τους ανθρώπους δεν έχουν καταφέρει ούτε σήμερα να επανενταχθούν στην παραδοσιακή μεσαία τάξη της κοινωνίας αυτής της χώρας. Στις ιδιωτικές τράπεζες επετράπη να κρατήσουν ανεπιστρεπτί τις καταθέσεις όλων των Αργεντινών. Οι καταθέσεις σε δολάρια ΗΠΑ μετατράπηκαν αυθαίρετα σε πέσος με συντελεστή μετατροπής που όρισαν από κοινού η κυβέρνηση και οι τράπεζες: έγινε υποτίμηση έναντι του δολαρίου κατά 300% μέσα σε λίγες βδομάδες, και όμως... ούτε μια τράπεζα δεν κατέρρευσε! Σήμερα μάλιστα έχουν όλες τους επιστρέψει στην αγορά σα να μη συμβαίνει τίποτα, αντίθετα με τους φτωχούς και εξαθλιωμένους που έχουν χρεωκοπήσει και δεν πρόκειται ποτέ να συνέλθουν.
Μέσα στα 25 χρόνια διαδοχικών υπηρεσιακών κυβερνήσεων στην Αργεντινή, το παγκόσμιο τραπεζικό καρτέλ, του οποίου ηγείται το ΔΝΤ, δημιούργησε ένα τεχνητό -και στην ουσία παράνομο ή στην καλύτερη περίπτωση παράτυπο- εθνικό χρέος, που πήρε τέτοιες διαστάσεις ώστε να οδηγήσει στην κατάρρευση ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού και οικονομικού συστήματος. Αυτό δεν ήταν καθόλου συμπτωματικό.
Ήταν μέρος ενός πολύπλοκου μοντέλου που προσχεδιάστηκε για να ελέγχει κράτη ολόκληρα, με ένα σύστημα κύκλων που αποτελούνταν από διαδοχικά στάδια και συγκεκριμένα μέρη και που είχαν ένα βασικό και απώτατο στόχο: όταν η χρηματοπιστωτική οικονομία θα τροφοδοτούνταν για να λειτουργεί με τεχνητούς ρυθμούς ανάπτυξης, το μεγαλύτερο μέρος των κερδών θα ιδιωτικοποιούνταν, καταλήγοντας σε χέρια "φίλων", στελεχών επιχειρήσεων και επιχειρηματιών. Ωστόσο, όταν το όλο σχέδιο -όπως όλες οι πρακτικές απάτης - θα κλιμακωνόταν και θα πλησίαζε η ολοκληρωτική κατάρρευση, τότε θα αντιστρεφόταν η διαδικασία και θα γινόταν "εθνικοποίηση" όλων των απωλειών. (Δείτε το βίντεο "Η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση", Μέρος 1ο και Μέρος 2ο)
Αυτό ακριβώς πέτυχε ο κύριος Cavallo, προστατευόμενος των Rockefeller, φροντίζοντας να υποστεί όλες τις απώλειες ο λαός της Αργεντινής, ενώ οι διεθνείς τραπεζίτες απομύζησαν όλα τα κέρδη. Παράλληλα, τα ΜΜΕ, ντόπια και διεθνή, δέχτηκαν μετα χαράς να παίξουν το ρόλο τους. Η εφημερίδα New York Times είχε το θράσος να προτείνει ότι ολόκληρη η περιοχή της Παταγονίας (δηλαδή οι πέντε νοτιότερες επαρχίες της Αργεντινής, που αποτελούν το 35% της έκτασης της χώρας και διαθέτουν ανυπολόγιστες πηγές ενέργειας, ορυκτό πλούτο, είδη διατροφής και φυσικές υδάτινες πηγές) θα πρέπει να αποσπαστεί από την υπόλοιπη χώρα. Θα ήταν αυτό ένας τρόπος "να εξέλθει από το οδυνηρό δημόσιο χρέος" η χώρα μας.
Φυσικά, αυτά συνέβαιναν στην Αργεντινή το 2001-2002, αλλά δεν μοιάζει σαν να επαναλαμβάνεται η ιστορία, όταν σήμερα ο Αμερικανός φορολογούμενος καλείται να "σώσει" την Goldman Sachs, την AIG, την CitiCorp και την General Motors την ίδια στιγμή που χάνει το σπίτι του, τη σύνταξή του και τη δουλειά του; Αυτά τα ίδια δεν συμβαίνουν και στην Ελλάδα σήμερα; Και στην Ισλανδία; Και στη Βρετανία; Και πολύ σύντομα στην Ισπανία; Την Πορτογαλία; Την Ιταλία;
Εδώ στην Αργεντινή ο λαός μας κατέληξε να συνηθίσει στην προοδευτική εξαθλίωσή του, τόσο που όταν επανήλθαμε σε "φυσιολογικούς" καιρούς, τα ΜΜΕ, που ήταν υπό τον έλεγχο της Goldman Sachs και της Citicorp, φρόντισαν να έλθει στην εξουσία ένα καθεστώς ανδρείκελων, υποτελών στα χρηματοπιστωτικά συμφέροντα: το ανδρόγυνο Néstor και Cristina Kirchner, μέλη της μαφίας που στήριζε τους τραπεζίτες… Και το καρουσέλ συνεχίζει να περιστρέφεται, ενώ ο λαός της Αργεντινής εξακολουθεί να πληρώνει ανελλειπώς.
Σήμερα έχουμε το βλέμμα στραμμένο προς την Ελλάδα και βλέπουμε τα ίδια αλάθητα σημάδια: το ΔΝΤ να επιβάλλει σκληρά μέτρα λιτότητας ως όρο για μεγαλύτερο δανεισμό από τις τράπεζες, λες και μια χώρα που καταρρέει κάτω από το βάρος του χρέους μπορεί να βγει από αυτό με το να χρεώνεται ακόμα περισσότερο! Βλέπουμε τα ΜΜΕ να μιλάνε ακατάπαυστα για το ότι "είναι ανάγκη η Ελλάδα να συμπεριφερθεί σωστά και υπεύθυνα", λες και η αμερικανική Ομοσπονδιακή Τράπεζα, η Τράπεζα της Αγγλίας, η Goldman Sachs και το υπουργείο οικονομικών των ΗΠΑ, ο Greenspan, ο Bernanke, ο Paulson, ο Brown, ο Geithner, ο Blankfein, και ο Greenberg αποτελούν παραδείγματα υπευθυνότητας και φερεγγυότητας.
Βλέπουμε τις υπό επιτήρηση κυβερνήσεις να κάνουν ό,τι μπορούν για λογαριασμό των συμφερόντων των τραπεζών: ο Γιώργος Παπανδρέου είναι τακτικός σύνεδρος στις συναντήσεις της Λέσχης Bilderberg και της Τριμερούς Επιτροπής, όπως ήταν και ο Fernando de la Rúa, ιδρυτικό μέλος της τοπικής συνέλευσης του Συμβουλίου Διεθνών Σχέσεων στην Αργεντινή, του CARI. Βλέπουμε μεγάλες τράπεζες όπως η Goldman Sachs να προσπαθούν να πάρουν ό,τι μπορούν να αρπάξουν μέσα στην αναμπουμπούλα και τη δοκιμασία του ελληνικού λαού. Και όλα αυτά διαδραματίζονται με φόντο τους απελπισμένους πολίτες που ξεχύνονται στους δρόμους για να εκφράσουν αυτό που είναι αυτονόητο: ότι οι διεθνείς τραπεζίτες και η ντόπια υπηρεσιακή κυβέρνηση αποτελούν ένα περίπλοκο δίκτυο κλεφτών και λωποδυτών.
Τότε συμβαίνει το αναπόφευκτο: η κυβέρνηση στέλλει την αστυνομία στους δρόμους για να προστατεύσει τους τραπεζίτες, τα ίδια τα μέλη της και τα συμφέροντα της ελίτ της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η βία ξεσπά, ο κόσμος τραυματίζεται και σκοτώνεται. Οι μη έχοντες (αστυνομικοί) μάχονται ενάντια στους μη έχοντες (το πλήθος που διαδηλώνει), ενώ οι έχοντες παρακολουθούν από ασφαλή απόσταση, χαμογελώντας κρυφά.
Μην έχετε αμφιβολία: πρόκειται περί παγκόσμιου μοντέλου.
Μην έχετε αμφιβολία: δεν υπάρχει δημοκρατία, ούτε καν στην Αθήνα, τη γενέτειρά της.
Αυτό που καλούμαστε να υποστούμε εμείς οι λαοί όλου του κόσμου -δεν έχει σημασία αν είμαστε Έλληνες, Αργεντινοί, Βραζιλιάνοι, Ινδονήσιοι, Ισπανοί, Ισλανδοί, Αμερικανοί ή Άγγλοι- είναι ένα μαζικό μηχανικό σύστημα καταμέτρησης ψήφων, το οποίο εξαρτάται εξ ολοκλήρου από τεράστιες ποσότητες χρήματος, απαραίτητες για τη χρηματοδότηση πολυδάπανων προεκλογικών αγώνων, την εξαγορά του ρεπορτάζ για το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον τύπο, τη χρηματοδότηση γελοίων κομματικών σχημάτων, δημοσιογράφων, αναλυτών, και φυσικά την πληρωμή των ίδιων των γερά χρηματοδοτημένων υποψηφίων, αυτή την ατελείωτη σειρά από σαραβαλιασμένα ανδρείκελα για τα οποία διαβάζουμε στις εφημερίδες κάθε μέρα: του Bush, του Blair, του Παπανδρέου, του Obama, του Clinton, του Menem, της Kirchner, του Lula, του Uribe, του Sarkozy, του Rodriguez Zapatero, της Merkel...
Έχουμε μια "δημοκρατία" που είναι τέλειο υποχείριο του χρήματος. Θα πρέπει, ωστόσο, να συνειδητοποιήσουμε ότι το χρήμα δεν είναι συστατικό της δημοκρατίας, και ούτε θα πρέπει να είναι. Το χρήμα ελέγχεται από το σύστημα των μεγάλων τραπεζών που χρησιμοποιεί το ΔΝΤ, την Παγκόσμια Τράπεζα, την FED, την BIS, την ECB ως παγκόσμιους ελεγκτικούς φορείς και πληρώνει για το στήσιμο του όλου "δημοκρατικού σόου". Συνεπώς καταλήγουμε να έχουμε "την καλύτερη δημοκρατία που είναι δυνατόν να αγοράσει κανείς"... δηλαδή μια μη δημοκρατία.
Τα τραγικά αποτελέσματα τα είδαμε χθες στην Αργεντινή, την Τουρκία, τη Βραζιλία, το Μεξικό, την Ινδονησία, ενώ σήμερα στην Ελλάδα, την Ισλανδία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Ποιός έχει σειρά; Η Ισπανία; Η Ιταλία; Η Πορτογαλία; Θα δούμε το ευρωπαϊκό νομισματικό σύστημα να αυτοαναφλέγεται; Ένα πακέτο διάσωσης 750 δις ευρώ θα κάνει το νεογέννητο ευρώ να πάρει την κατιούσα. Θα διαλυθεί άραγε ο Ευρωπαϊκός Νομισματικός Μηχανισμός; Και θα είναι η Γερμανία η πρώτη που θα επιστρέψει στο πάλαι ποτέ γερμανικό μάρκο;
Με το ευρώ να καταρρέει και το αμερικανικό δολάριο να γίνεται ουσιαστικά υπερπληθωριστικό, θα δούμε - αυτό μην το λέτε δυνατά! - να προλειαίνεται το έδαφος για ένα νεό "ιδιωτικής χρήσης" παγκόσμιο νόμισμα, που θα ελέγχεται σε διεθνή κλίμακα από τα καρτέλ των μεγάλων τραπεζών αυτού του κόσμου, της Goldman Sachs, της HSBC, της CitCorp, της Deutsche Bank;Μείνετε συντονισμένοι. Έρχονται κι άλλα... κι άλλα...
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου