Πέμπτη 10 Ιουνίου 2010

Υπάρχουν ηγέτες ?

Όταν λέμε πως χρειάζεται ηγεσία, σημαίνει πως πρώτα χρειάζονται άνθρωποι. Γιατί ο ηγέτης, πάνω απ’ όλα, πρέπει να είναι άνθρωπος σωστός, ολοκληρωμένος, προσωπικότητα αληθινή. Και όταν λέμε πως δεν υπάρχουν ηγέτες, δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να υπογραμμίζουμε την απουσία ανθρώπων πνευματικών, ανιδιοτελών, μαχητών, που πιστεύουν σε ιδανικά και είναι αποφασισμένοι να αγωνιστούν και, αν ανάγκη, να θυσιαστούν γι’ αυτό.

Κρίση ηγεσίας σημαίνει: κρίση ανθρώπων. Και χωρίς ανθρώπους και τα καλύτερα συστήματα είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Και ανθρώπους δεν μορφώνουν υλιστικά και αθεϊστικά συστήματα, χωρίς πνευματικές βάσεις και αρχές.....

Ο υλισμός, είναι φυσικό να φτιάχνει ανθρώπους στα χαμηλά μέτρα του, που τρέφονται με χώμα και αρέσκονται στη λάσπη. Άνθρωπος χωρίς πνευματικές διαστάσεις, μπορεί να αγωνισθεί για πνευματικές αρχές, για δικαιοσύνη και αγάπη, αφού δεν πιστεύει σ’ αυτές; Κάτι τέτοιο θα αποτελούσε ασυνέπεια και ανακολουθία με το υλιστικό πιστεύω του.

Τί μεγάλο και ανώτερο μπορεί να περιμένει κανείς από έναν υλιστή, από έναν μαμωνολάτρη; Τί μπορεί να δημιουργήσει εκείνος που έχει ως ιδανικό του το: «φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν;». Γι’ αυτόν φιλοσοφία του ο ηδονισμός και επικουρισμός. Δίκαιό του η βία και το δίκαιο του ισχυροτέρου. Ιδεατή κοινωνία του η ζούγκλα.

Να γιατί αποτελούν χίμαιρα και ουτοπία τα διάφορα δήθεν ανορθωτικά κοινωνικά προγράμματα, οι πολυδιαφημισμένες μεταρρυθμίσεις, οι εκσυγχρονισμοί και οι μεγαλόστομες διακηρύξεις από διεθνείς οργανισμούς χωρίς πνευματικές και ηθικές αρχές.

Τί τα θέλουμε; Μπορεί η σύγχρονη πνευματική ηγεσία να φλυαρεί περί ανθρώπου και ανθρωπισμού, περί ειρήνης και ειρηνοφιλίας, περί δικαιοσύνης και ισότητας και τα παρόμοια με το αζημίωτο. Όταν όμως δεν υπάρχουν οι απαραίτητες προϋποθέσεις, όταν δεν υπάρχει ο σωστός πνευματικός και κοσμοθεωριακός προσανατολισμός, όλα αυτά αποδεικνύονται ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό. Ούτε η επιστήμη ούτε η φιλοσοφία ούτε η τέχνη ή η τεχνική μπορούν τότε να προσφέρουν τίποτε.

Έγραφε, πριν από χρόνια, σ’ ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του ο διαπρεπής καθηγητής Αλέξανδρος Τσιριντάνης:
«Ο χυδαίος, ο μηδενιστικός υλισμός δεν υπερνικάται ούτε με την επιστημονική έρευνα ούτε με το φιλοσοφικό στοχασμό και τη συζήτηση. Υπερνικάται με την παλικαρίσια αγωνιστική στάση του ανθρώπου, ο οποίος δεν δέχεται να φέρεται από το ρεύμα της κάθε μόδας, όπως το κούτσουρο φέρεται από το ρεύμα του ποταμού, αλλά θέλει να πορεύεται κατ’ επίγνωση, να ξέρει τι κάνει, γιατί το κάνει και να ξέρει ακόμη τι πρέπει να κάνει, γιατί το κάνει και να ξέρει ακόμη τι πρέπει να περιμένει για το αύριο από αυτό που κάνει σήμερα. Ο επιστημονικός υλισμός υπερνικήθηκε από την επιστήμη. Το χυδαίο υλισμό πρέπει να τον υπερνικήσει με τη ζωή του ο κάθε άνθρωπος και προ παντός ο κάθε νέος».

Έτσι είναι. Δεν μπορείς να χαράξεις οδηγητικές γραμμές, να μπεις στην πρωτοπορία και ν αγωνιστείς αν εσύ δεν είσαι αξία πνευματική, αν δεν πιστεύεις με πάθος και συνέπεια στις αξίες και δεν είσαι πρόθυμος να πέσεις γι’ αυτές.

Αν δεν είσαι αποφασισμένος να πας αντίθετα στο ρεύμα, σε κάθε ιδεολογικό ρεύμα και σε κάθε νεοφανή θεωρία του συρμού, δεν είσαι ζωντανός άνθρωπος, δεν είσαι αγωνιστής. Δεν ξέρεις ούτε τι είσαι ούτε τι θέλεις ούτε τι επιδιώκεις. Θέλεις αυτό που θέλουν οι πολλοί, η μάζα, το κοπάδι, που άγεται και φέρεται και έχασε την ανθρώπινη ταυτότητά του. Όσοι δεν πηγαίνουν αντίθετα στο ρεύμα, τους παίρνει το ρεύμα, όπως τα κούτσουρα και τα ψοφίμια.
Ο υλισμός, η ύπουλη αυτή αποπροσωποιητική δύναμη κάθε δημιουργικής προσπάθειας «υπερνικάται με την παλικαρίσια αγωνιστική στάση». Αυτό ακριβώς που μας παρουσίασε, δύο χιλιάδες τώρα χρόνια, ο Χριστιανισμός, η θρησκεία του ηρωισμού. Ένας ηρωισμός ισόβιος, που αντιμετωπίζει με το ίδιο σθένος τα πεινασμένα θηρία, τους τρομερούς δημίους, τις αναμμένες φωτιές, τα ακονισμένα ξίφη, αλλά και τους σύγχρονους διωγμούς της νεοειδωλολατρίας.

Τέτοιοι άνθρωποι, θυσίας και αυταπάρνησης, αγνοί αγωνιστές, δημιουργούν πολιτισμό. Κρατάνε όρθια την ανθρωπότητα. Δεν την αφήνουν να αποκτηνωθεί. Είναι ελπίδα στην απελπισία. Φως στο σκοτάδι. Γίνονται αληθινοί δρομοδείχτες για μια νέα κοινωνία, όπου θα κατοικεί η ειρήνη, η δικαιοσύνη και η αγάπη. Μπροστά σε τέτοιες μορφές αναγκάστηκε και αυτός ο Ρενάν (Γάλλος συγγραφέας 1823-1892) να ομολογήσει: «Η Βλανδίνα, η σκλάβα της Λυών, δεν γνώριζε να διαβάζει και όμως έκανε περισσότερα για το θρίαμβο του πολιτισμού μας από το φιλόσοφο αυτοκράτορα Μάρκο Αυρήλιο που την έστειλε στο μαρτύριο». Τέτοιες ηρωικές Βλανδίνες χρειάζεται η εποχή μας, για να μη λυγίσει στις επιθέσεις του κακού.
(Βλανδίνα: Μάρτυς. Αγία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γιορτάζεται την 25η Ιουλίου).
laosver.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια: